Yπάρχουν κάποιοι αγώνες, για κάθε ομάδα, από το αποτέλεσμα των οποίων παίρνει πόντους στη συνείδηση των φιλάθλων. Βελτιώνει την εικόνα της και δημιουργεί μεγαλύτερες προσδοκίες. Αποτελέσματα με τα οποία φωνάζει ένα μεγάλο «παρών», προς τους φίλους και τους αντιπάλους. Για τον Αρη ένας τέτοιος αγώνας ήταν ο χθεσινός με τον Ολυμπιακό. Αγώνας στον οποίο έτσι και κατάφερνε να αποκλείσει τον αντίπαλο του θα έκανε βήματα προς τα εμπρός και θα… ψήλωνε στη συνείδηση των φίλων του και των εχθρών. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Λίγοι είναι οι αγώνες εκείνοι που σε σπρώχνουν προς τα εμπρός, κι όταν τους κερδίσεις φωλιάζεις στις καρδιές των φιλάθλων. Οταν τους χάνεις, αν η ήττα δεν σε σπρώξει προς τα πίσω, σίγουρα σε αφήνει στάσιμο.
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν ούτε περήφανες ήττες, ούτε αποκλεισμοί. Ολοι θυμούνται τον νικητή και την ομάδα που προκρίνεται. Εκεί είναι οι διαφορές μεταξύ των ομάδων που έχουν μέταλλο και των υπολοίπων. Είναι δύσκολο να είναι μία ομάδα συνέχεια στο γκρουπ αυτών που πρωταγωνιστούν. Γιατί θα πρέπει οι επιτυχίες να είναι περισσότερες από τις αποτυχίες. Ο Αρης δεν έχει καταφέρει ακόμη να μπει σ’ αυτό το γκρουπ ομάδων. Φτάνει μέχρι τη βρύση αλλά νερό δεν πίνει. Να συμφωνήσω ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και ατυχίες. Αλλά γεγονότα επαναλαμβανόμενα, δεν μπορούν να θεωρηθούν ότι δρομολογούνται μόνο από την τύχη. Αλλωστε η τύχη λένε ότι είναι με τους δυνατούς. Οπότε θα ήταν χρήσιμο ο Αρης να μην κοιτάξει την επόμενη ημέρα αναλύοντας τον χθεσινό αποκλεισμό με βασικό κριτήριο την ατυχία. Οχι. Στο ποδόσφαιρο θερίζεις αυτό που σπέρνεις. Και οι μέτριοι πάντα παλεύουν να φτάσουν στην κορυφή, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουν.
Ο Αρης λοιπόν είναι έξω από τον θεσμό του Κυπέλλου και είναι υποχρεωμένοι οι φίλοι του να περιμένουν, άλλον έναν χρόνο μήπως και η ομάδα αγγίξεις έναν τίτλο. Είναι τεράστιο το διάστημα που απέχει ο Αρης από ένα Κύπελλο, σε σχέση με τη δυναμική του ονόματος του.
Οι «κίτρινοι» αποκλείστηκαν χθες γιατί ο Γκρέι έχασε πέναλτι. Αυτή ήταν η πρώτη αιτία. Γιατί αν ο φορ των «κίτρινων» έκανε καλά τη δουλειά του, ο αγώνας στην καλύτερη περίπτωση θα πήγαινε στην παράταση και εκεί όλα θα ήταν πιθανά. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός θα αγωνίζονταν με 10 παίκτες. Αυτό κι αν ήταν δώρο για τον Αρη. Να έχει ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα και να έχει παίκτη περισσότερο από τον αντίπαλο. Ο Γκρέι όμως αστόχησε και εκεί τελείωσαν όλα. Χρειάζεται να έχει μία ομάδα πολύ μέταλλο για να βρει την ψυχολογία της μετά από μία τέτοια αποτυχία για να εκμεταλλευτεί τον υπόλοιπο χρόνο. Ο Αρης δεν το είχε και στην προσπάθεια να σώσει την παρτίδα, έμεινε πίσω ακάλυπτος και ο Ολυμπιακός πέτυχε γκολ, το οποίο εξαφάνισε κάθε ελπίδα από τους «κίτρινους».
Τι θα μπορούσε να κάνει ο Αρης μέχρι τη στιγμή που ο Γκρέι έχασε το πέναλτι; Να έχει «σκοτώσει» τον μέτριο Ολυμπιακό. Το ήξεραν και ο Πάρντιου και οι παίκτες του ότι ο χθεσινός τους αντίπαλος έχει βαρύ όνομα, αλλά φέτος δεν τρομάζει κανέναν. Τον «μέτρησε» ο Αρης στους δύο πρόσφατους αγώνες για το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Και είναι αλήθεια ότι οι «κίτρινοι» δεν μπήκαν τρομαγμένα χθες στο γήπεδο. Ηταν αυτοί οι οποίοι επέβαλαν τον ρυθμό τους, είχαν επτά τελικές στην εστία, αλλά και η ομάδα η οποία έκανε ήρωα τον Τζολάκη. Γιατί όταν οι επιθετικοί δεν καταφέρνουν να στείλουν την μπάλα στα δίχτυα, γίνεται πρωταγωνιστής ο αντίπαλος κίπερ. Ισως αυτό το γεγονός να επιβεβαιώνει το ότι ο Αρης ήταν χθες ο πρωταγωνιστής. Από τη στιγμή όμως που δεν πήρε τον ρόλο του νικητή, μοιάζει με βασιλιά χωρίς στέμμα. Και επειδή περήφανοι αποκλεισμοί δεν υπάρχουν ο Αρης των πολλών προβλημάτων λόγω τραυματισμών, είναι σε πολλά επίπεδα χαμένος χθες.