Για τον 19χρονο που ισοπέδωσε τον Παναθηναϊκό και έβαλε φωτιά στο Πρωτάθλημα, έγραφαν χθες ακόμη και οι πολιτικές αθηναϊκές εφημερίδες. O Γιάννης Κωνσταντέλιας τρελαίνει κόσμο. Μόλις 2,5 μήνες έχουν περάσει από τότε που, στο “ναυάγιο” του ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, έδωσε ένα δειλό πρώτο δείγμα γραφής του ταλέντου του και όμως θεωρείται ήδη από όλους το πιο λαμπρό αστέρι του σύγχρονου ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο ηγέτης του ΠΑΟΚ, άγνωστο (δυστυχώς) για πόσα χρόνια, αλλά σίγουρα ο ηγέτης της Εθνικής ομάδας μέχρι να κρεμάσει τα παπούτσια του. Και έχει παίξει μόνο σε 13 αγώνες έως τώρα!..
Λίγο πιστεύω ότι από σύστημα και στοχευμένη προεργασία αποφασίστηκε πότε ακριβώς θα μπει στη μάχη ως μέλος της βασικής ενδεκάδας του ΠΑΟΚ. Μακάρι να έγινε έτσι, για να δώσουμε όλοι συγχαρητήρια στον Ραζβάν Λουτσέσκου. Περισσότερο αισθάνομαι ότι η ανάγκη τον έφερε στο προσκήνιο, με δεδομένη την έλλειψη εναλλακτικών λύσων στις πτέρυγες της επίθεσης πίσω από Ζίβκοβιτς και Νάρει. Ο βετεράνος πλέον Μπίσεσβαρ απλώς εκτίθεται φέτος και ο Ελ Καντουρί, ακόμη και στον ελάχιστο χρόνο που δεν είναι τραυματίας, δεν υπάρχει. Εξ ου άλλωστε και η πρόσφατη απόκτηση του Τάισον. Οπως από ανάγκη του ανατέθηκε και ο ρόλος του “δεκαριού”, με δεδομένη την απουσία ενός άλλου παίκτη που θα μπορούσε να “σπάσει” το κέντρο άμυνας του αντίπαλου με έξυπνες πάσες. Για τον Λουτσέσκου αυτός ο ρόλος ανήκε στον Αουγκούστο, εναλλακτικά στον Μπίσεσβαρ ή τον Ελ Καντουρί, ακόμη και στον Φιλίπε Σοάρες. Χρήσιμο είναι να μην ξεχνάμε...
Ο Κωνσταντέλιας, λοιπόν, έγινε ένας τρίτος εξτρέμ, πολύ σύντομα έγινε το βασικό “δεκάρι” και ως “δεκάρι” μαγεύει τους πάντες, γιατί έδειξε ότι “φοράει” όλες τις αρετές που χαρακτηρίζουν έναν ηγέτη μπαλαντέρ. Ομαδικότητα, διορατικότητα, δεξιοτεχνία, ταχύτητα και ικανότητα να μετατρέπει το δύσκολο σε πολύ απλό. Εγινε πάνω του τόσο μεθοδική δουλειά για να τα “βγάλει” όλα αυτά πάνω στο χόρτο, ενώ κανείς δεν τον υπολόγιζε από την αρχή της σεζόν παρά μόνο για να συμμετέχει στις προπονήσεις; Οταν, δηλαδή, ο Λουτσέσκου “κατέβαζε” την ομάδα στα ματς με τη Λέφσκι έχοντας “δεκάρι” τον... Κουαλιάτα, θεωρούσε απλώς ότι χρειάζεται να κάνει κι άλλη δουλειά με τον Κωνσταντέλια ώστε να τον παρουσιάσει όταν θα είναι απόλυτα έτοιμος και πιο ώριμος από τον... Κουαλιάτα; Με συγχωρείτε, αλλά το θεωρώ ανέκδοτο.
Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: Αυτό το παιδί ΕΠΕΒΑΛΕ με το ζόρι την παρουσία του μόλις του δόθηκε η ευκαιρία και την επέβαλε γιατί το ταλέντο του είναι ασυγκράτητο. Ξεχειλίζει. Γεμίζει το τερέν. Βγάζει μάτια, πώς το λένε; Είναι από τις περιπτώσεις που φωνάζουν στον προπονητή... “Κόουτς, τι περιμένεις; Εγώ είμαι εδώ, δεν έχεις καλύτερο από εμένα”.
Το φωνάζουν από πολύ μικρή ηλικία όλοι όσοι γεννήθηκαν για να μεγαλουργήσουν στο ποδόσφαιρο. Κι ας μην πάμε στον Μέσι, τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Ρονάλντο και άλλους παγκόσμιας εμβέλειας άσους. Ας θυμηθούμε, σε ένα ΠΑΟΚτσήδικο παράδειγμα, τον Γιώργο Κούδα. Πριν καν προλάβουν να τον “δουλέψουν”, τον έβαλαν να παίξει με την πρώτη ομάδα στα 17 του και σε λίγους μόνο μήνες έγινε ο αρχηγός της. Μόνο τυφλοί δεν θα έβλεπαν τη λάμψη του...
ΥΓ. Προχθές, από τα τρία γκολ του ΠΑΟΚ, πανηγύρισα περισσότερο για το τρίτο κι ας ήταν ήδη “κλειδωμένος” ο θρίαμβος επί του Παναθηναϊκού. Πάντα χαίρομαι πιο πολύ με τις επιτυχίες των πιτσιρικάδων. Αλλωστε, περίμενα πώς και πώς να σκοράρει ο “Ντέλιας”, για να δω και το μόνο που δεν είχε καταφέρει αυτούς τους 2,5 μήνες. Την ίδια στιγμή, όμως, σκέφτηκα το εξής: “Πανηγύριζα με την ψυχή μου και τα γκολ του Τζόλη. Ενθουσιαζόμουν με τα επιτεύγματα του πιτσιρικά. Αλλά, που να πάρει η ευχή, δεν είμαι οπαδός της Νόριτς. Ούτε της Τβέντε”. Με εννοείτε, φαντάζομαι...
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook