Είναι αλήθεια ότι όταν διάβασα τη δήλωση του Πάρντιου για τον αγώνα με τον Ολυμπιακό «δεν πάμε για να κλέψουμε τη νίκη, αλλά για να την κατακτήσουμε», πίστεψα ότι ήταν υπεραισιόδοξος. Η λογική έλεγε ότι ο Αρης θα έπρεπε να είναι προσεκτικός μεσοαμυντικά και να επιχειρήσει με το επιθετικό τρανζίσιον να δημιουργήσει ευκαιρίες για γκολ. Τελικά στα πρώτα 45 λεπτά του χθεσινού αγώνα, αποδείχθηκε ότι ο Αγγλος προπονητής τον είχε «διαβάσει» καλά.
Ο Αρης σ’ αυτό το διάστημα είχε τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Με τρεις μέσους (Νταμπό, Ετέμπο και Νταρίντα), οι οποίοι έκαναν πολλά χιλιόμετρα κι έκλειναν χώρους, «έπνιξαν» τον Ολυμπιακό και δεν του έδωσαν το δικαίωμα να δημιουργήσει. Απόδειξη της εξαιρετικής λειτουργίας του Αρη μεσοαμυντικά, το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι δημιούργησαν μόνο μία τελική κι αυτή από στημένη φάση. Οι «κίτρινοι» έχοντας την ασφάλεια μεσοαμυντικά έγιναν απειλητικοί για τον Ολυμπιακό, αλλά δεν είχαν καλά τελειώματα. Σε φάσεις μάλιστα που το πλεονέκτημα ήταν με τον μέρος τους. Για παράδειγμα σε δύο φάσεις με πρωταγωνιστή τον Μαντσίνι στο 28ο και στο 37ο οι επιλογές του Αργεντίνου δεν ήταν οι καλύτερες, κι έτσι ο Αρης «πέταξε» στα σκουπίδια καλές ευκαιρίες. Και αυτή η αναποτελεσματικότητα των «κίτρινων» στο α’ ημίχρονο ήταν που τους στοίχησε περισσότερο. Γιατί από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός είχε αδυναμία να κερδίσει την μπάλα μαρκάροντας ψηλά, αργές επιστροφές και κενά μεταξύ των γραμμών, ο Αρης και μπορούσε και έπρεπε να έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις. Δεν είχε όμως τον τρόπο οπότε έμεινε στα πρώτα 45 λεπτά με τις εντυπώσεις και με το παράπονο της ακύρωσης του γκολ του Νταρίντα, του οποίου υπάρχει η υποψία ότι προηγήθηκε χτύπημα της μπάλας στο χέρι του Παπασταθόπουλου.
Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, έδινε τη σιγουριά ότι η ομάδα του Πάρντιου, όχι μόνο δε θα έχανε αλλά κι ότι δικαιούνταν να είναι περισσότερο απαιτητική. Ηταν η πρώτη φορά που ο Αρης εξέπεμπε με το παιχνίδι του τέτοια σιγουριά. Εδινε την αίσθηση της ομάδας που θα έβαζε στον Ολυμπιακό ακόμη δυσκολότερα στο δεύτερο ημίχρονο.
Στο ποδόσφαιρο όμως δεν κάνει κανείς συμβόλαιο με την επιτυχία. Ο Μασσούρας μπήκε αλλαγή στο 46ο και στην πρώτη φάση, εκμεταλλευόμενος κατά συρροή αμυντικά λάθη, σκόραρε. Από εκεί και πέρα πολλά άλλαξαν. Ο Αρης χρειάστηκε να περάσουν 15 λεπτά για να συνέλθει από το σοκ και να αρχίσει να βρίσκει πάλι ρυθμό. Ο Ολυμπιακός σ’ αυτό το διάστημα πήρε μέτρα στο γήπεδο, πίεσε περισσότερο κι έγινε απειλητικός. Λογικό. Όταν οι «κίτρινοι» έφεραν και πάλι τον αγώνα στα ίσα, δεν κατάφεραν να γίνουν απειλητικοί. Είχαν πρόβλημα στο δημιουργικό κομμάτι, καθώς και ο Ολυμπιακός είχε πλέον «διαβάσει» τον τρόπο ανάπτυξης των «κίτρινων». Ούτε η είσοδος του Καμάτσο, του Μανού και το Πάλμα άλλαξαν αυτή την εικόνα, της αγωνιστικής ανυπαρξίας του Αρη στη δημιουργία αξιόλογων φάσεων για γκολ.
Κέρδος από τη ζημία σίγουρα δεν υπάρχει. Σύμφωνα με τα όσα έκανε χθες ο Αρης στα 90 λεπτά του αγώνα δικαίως αισθάνεται θυμό από το τελικό αποτέλεσμα. Αξιζε να πάρει τον βαθμό. Δεν τον πήρε, γιατί είχε προβλήματα στο επιθετικό κομμάτι. Τώρα πρέπει να κοιτάξει την επόμενη μέρα. Σαφώς με περισσότερη αισιοδοξία για τους δύο αγώνες Κυπέλλου με τον ίδιο αντίπαλο. Κι αυτό γιατί αποδείχθηκε ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι αχτύπητος. Αντιθέτως. Είναι ομάδα που έχει αδυναμίες και αισθάνεται μεγάλη πίεση από τον κόσμο του. Αυτό φάνηκε και από τον τρόπο που πανηγύρισαν οι «ερυθρόλευκοι», τη νίκη επί του Αρη. Βεβαίως το ζήτημα είναι στον αγώνα της Τετάρτης να κάνει μέσα στο γήπεδο αυτά που έκανε χθες και να βρει λύσεις στο δημιουργικό κομμάτι και το σκοράρισμα. Ισως με τη βοήθεια του Καμαρά και του Πάλμα η εικόνα να είναι διαφορετική.