Μετά από μόλις τέσσερις αγωνιστικές στο Πρωτάθλημα, οι αριθμοί άρχισαν να δείχνουν αυτό που συνέβη πέρσι: Υπάρχει… σοβαρός κίνδυνος να αναδειχθεί και φέτος πρώτος σκόρερ του ΠΑΟΚ ο Κούρτιτς. Θα είναι τεράστια επιτυχία για τον ίδιο, αλλά συμφορά για την ομάδα. Διότι για να είναι πρώτος σκόρερ ο Κούρτιτς, δεν θα έχουν σκοράρει ούτε οι φορ, ούτε οι εξτρέμ, ούτε οι άλλοι χαφ. Ηδη, το πρόβλημα της δυσκολίας στη δημιουργία και της δυστοκίας απέναντι στην αντίπαλη εστία φαίνεται πεντακάθαρα.
Στο 1-0 με τον Παναιτωλικό είχαμε ένα… κανονικό γκολ με το μπάσιμο του Νάρει, τη συρτή σέντρα και τη σεντερφορίσια παρέμβαση του Τόμας, που δεν είναι πάντως γκολτζής, όπως αποδείχτηκε στα επόμενα ματς και όπως ο ίδιος δήλωσε με θαυμαστή ειλικρίνεια.
Στο 2-1 με τον Ατρόμητο, το πρώτο γκολ έπεσε κυριολεκτικά από τον ουρανό με το ανέλπιστο πέναλτι του Χαζτηισαία και το δεύτερο ήρθε με το φοβερό (… κατά λάθος σκαστό) σουτ του Νάρει, που “βρήκε” και σε αμυνόμενο για να αλλάξει η μπάλα πορεία, από τη μακρινή σέντρα του Ζίβκοβιτς, στο 96’. Τέτοιο γκολ, μετά από 20 χρόνια πάλι…
Στο 0-0 με τον Αρη, οι φάσεις μπροστά στον Κουέστα ήταν ελάχιστες και οι κλασικές ευκαιρίες ανύπαρκτες.
Και στο 1-0 με τη Λαμία το φίδι βγήκε από την τρύπα με το κόρνερ του Μπίσεσβαρ και την κεφαλιά του Κούρτιτς, που είχε στην πλάτη την εστία.
Ενα το κρατούμενο: Τέσσερα γκολ σε τρία ματς στην Τούμπα με μικρομεσαίους αντιπάλους είναι λίγα.
Δύο τα κρατούμενα: Λίγες ήταν και οι ευκαιρίες. Και χάθηκαν γιατί κανείς μέσος ή επιθετικός του ΠΑΟΚ δεν μπορεί να σκοράρει. Δεν “το έχει”.
Τρία τα κρατούμενα: Γκολ και ευκαιρίες ήταν λίγα γιατί δεν γίνεται παραγωγή ποδοσφαίρου. Λείπουν οι έξυπνες κάθετες πάσες, λείπουν οι ωραίες ιδέες από τα χαφ, λείπει η ικανότητα των πλαγιοκοπήσεων και της εύστοχης μεταβίβασης από τους εξτρέμ, λείπει φυσικά και ένας βαρβάτος σέντερ φορ, που θα σκοράρει, ακόμη κι αν τροφοδοτηθεί ελάχιστα.
Ξέρετε,
συνηθίζουμε να δικαιολογούμε πολλές
φορές τη δυσκολία που αντιμετωπίζει
μια ομάδα απέναντι σε πολυπρόσωπες
άμυνες. Οσοι, όμως, παρακολουθούν τους
αγώνες των ποιοτικών Πρωταθλημάτων και
ιδιαίτερα των πιο ποιοτικών ομάδων,
διαπιστώνουν ότι οι ποιοτικοί παίκτες
σμπαραλιάζουν με τις εμπνεύσεις τους
και με τους αυτοματισμούς τους τις
αντίπαλες άμυνες των επίσης ποιοτικών
αντιπάλων. Ο ποιοτικός επιθετικός και
ο ποιοτικός μέσος θα βρουν τις ευκαιρίες
να νικήσουν τους ποιοτικούς αμυντικούς.
Γι’ αυτό και είναι ένα από τα λιγότερο
συχνά αποτελέσματα το 0-0…
Ωστόσο,
ο ΠΑΟΚ δεν έχει πρόβλημα μόνο απέναντι
σε “κλειστές” άμυνες. Εχει και όταν
επιτίθεται σε ελεύθερους χώρους. Εχει
και στις αντεπιθέσεις του. Πάντα ένα
λάθος θα γίνει στην τελική πάσα, πάντα
ένα μπέρδεμα θα προκύψει, μια ασυνενοησία,
ή μια βιαστική τυφλή σέντρα. Κι αν τυχόν
γίνει από καλή θέση η τελική προσπάθεια
για το γκολ, θα είναι, κατά κανόνα, άστοχη.
Ο Αρης στην έδρα του έπαιξε επιθετικά,
ο ΠΑΟΚ είχε ευκαιρίες να “χτυπήσει”
με αντεπιθέσεις, αλλά απείλησε ελάχιστα.
Το ίδιο έγινε και στα τρία παιχνίδια
της Τούμπας. Και ο Παναιτωλικός και ο
Ατρόμητος και η Λαμία, τα έπαιξαν όλα
για όλα, αφού έχαναν μόνο με ένα γκολ
διαφορά, βγήκαν μπροστά, άφησαν πολλούς
χώρους ελεύθερους, αλλά ο ΠΑΟΚ δεν τους
“σκότωσε” και πήρε τη νίκη και στα τρία
αυτά παιχνίδια με την ψυχή στο στόμα,
με αποκορύφωμα φυσικά αυτό που έγινε
με τον Ατρόμητο στο τελευταίο λεπτό των
καθυστερήσεων.
Κατά
τα άλλα, οι υπεύθυνοι του ΠΑΟΚ μας είπαν,
με την απραξία τους στην τελευταία φάση
της μεταγραφικής περιόδου, ότι η ομάδα
δεν χρειάζεται τελικά κανένα “δεκάρι”,
κανέναν άλλον φορ, κανέναν άλλον εξτρέμ
και κανέναν άλλον χαφ. Μας είπαν ότι
είναι κομπλέ! Οτι δεν της λείπει τίποτε!
ΥΓ. “Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε”. Το έγραψε και θεατρικό έργο ο Λουίτζι Πιραντέλλο...