Άντε και καλά – για την οικονομία του θέματος και μόνο – ο Κορωνοϊός είναι μία παγκόσμια συνωμοσία. Αφήστε το πώς και το γιατί. Θεωρήστε πως είναι ασυζητητί. Και πως μας ψεκάζουν (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μας), για να κολλήσουμε τον ιό. Ως εκ τούτου εύλογα αντιστεκόμαστε στα μέτρα. Ορθώνουμε το ανάστημα μας. Προτάσσουμε τα στήθη μας στην επίθεση της Κυβέρνησης με τα μέτρα τα οποία μας στερούν συνταγματικά μας δικαιώματα. Εμπρός στον αγώνα…
Είναι όμως, παγκόσμια συνωμοσία η ανάγκη χρήσης ζώνης και κράνους σε τετράτροχα και δίτροχα; Σώζουν ζωές, λένε. Στα παλαιότερα των υποδημάτων, λέμε. Και μήτε ζώνη, μήτε κράνος. Μένουμε ανυπότακτοι στα μέτρα για υποχρεωτική χρήση ζώνης και κράνους. Μας ψεκάζουν και το… λακιρντί στο κινητό δε σταματά ακόμη και με το τιμόνι στο χέρι; Τι μας κάνουν κι οδηγούμε – έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας – ακόμη κι όταν πίνουμε τον Βόσπορο;
Ποια μέτρα να μας αλλάξουν μυαλά; Ποια να μας σταματήσουν; Ποια να μας ανοίξουν τα μάτια;
Κι ας κλείνουν για πάντα μάτια χιλιάδων. Κι ας θρηνούμε ετησίως θύματα – ανάλογα με ενός πολέμου - στον βωμό του Μολώχ της ασφάλτου κι ουχί μόνο.
Ανυπακοή κι απειθαρχία σε μέτρα της Κυβέρνησης τα οποία ουσιαστικά εμάς προστατεύουν. Μας κρατούν κομματάκι παραπάνω στον μάταιο τούτο κόσμο. Στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Για να μην πούμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Μαγκιά μας η οδήγηση δίχως κράνος και ζώνη. Με το κινητό στο αυτί. Και μετά από κρασοκατάνυξη. Εθνική παράδοση η μαγκιά κι εθνικό μας …κουσούρι ο ωχαδερφισμός!
Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει. Ίσως γι’ αυτό – κι ουχί μόνο για την υπογεννητικότητα – λιγοστεύουν οι τράχηλοι Ελλήνων στον τόπο μας!
Με λίγα λόγια; Δεν διαφαίνεται σωτηρία. Και πως να διαφανεί;
Περιμένουμε υπακοή και πειθαρχία στα μέτρα κατά του Κορωνοϊού, για να σωθούμε από αυτό το κακό ενώ δεν έχουμε σωθεί από τα άλλα; Τούτο δε, με τους νεκρούς να μη χωρούν πλέον, στα νεκροταφεία. Με τους συγγενείς να στερούνται τον τελευταίο ασπασμό στα προσφιλή τους πρόσωπα. Με τα νοσοκομεία να καθίστανται κατασκηνώσεις για χωρέσουν τα κρούσματα του Κορωνοϊού. Με εμπόλεμη κατάσταση να επικρατεί στην Υγεία. Κι εύλογα καθώς σε πόλεμο είμαστε με τούς εχθρούς. Τους κάθε είδους Κορωνοϊούς. Αυτό είναι το κακό. Το χειρότερο είναι πως… Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί!
Τα λέμε αυτά σε κάποιους. Κι εκείνοι; Ωχ αδερφέ! Στο περιβάλλον τους δεν έχουν κρούσμα του φονικού ιού. Μα έχουν, στο διπλανό περιβάλλον. Κι όταν το σπίτι του γείτονα καίγεται, θα καεί και το δικό σου, λέμε. Ωχ αδερφέ, λένε.
Είπαμε: Ωχαδερφισμός! Το εθνικό μας… κουσούρι. Η γάγγραινα στις σάρκες του έθνους μας. Χρόνια τώρα.
Ξεκληρίσθηκαν πληθυσμοί στα τροχαία επειδή δεν φορούσαν ζώνη και κράνος. Η οδηγούσαν ντίρλες ή με το κινητό στο αυτί. Συμμορφώθηκαν όσοι επέζησαν; Όχι. Πως θα συμμορφωθούν όσοι επιζούν τώρα που επίσης ξεκληρίζονται πληθυσμοί. Κι ακόμη ο Κορωνοϊός δεν άγγιξε το ταβάνι του…
Δεν υπάρχει σωτηρία. Πώς να υπάρξει όταν ξαφνικά σπεύδουν πολλοί – ενώ έσπευδαν ελάχιστοι – για να υιοθετήσουν σκυλιά από τα διάφορα καταφύγια με αδέσποτες ψυχές. Φυσικά, δεν οδηγεί όλους η αγάπη τους μόνο για την παροχή φροντίδας στα σκυλιά… Τους οδηγεί και το SMS στο 13033 με το υπ’ αριθμόν 6 μήνυμα.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να κάνουμε λάθος. Να μη πλημμυρίσουν οι δρόμοι αθώες χαμένες ψυχές μετά το πέρασμα της μάστιγας. Και να μείνουν, όσα σκυλιά υιοθετηθούν στη θαλπωρή και την ασφάλεια των οικογενειών τους…
Αν και το εθνικό μας… κουσούρι ο ωχαδερφισμός μπορεί να σταθεί αιτία– πολύ το φοβόμαστε – για να μην πιάσουν ευχές και προσευχές μας!