Κανένας αγώνας, αν δεν κρίνει τίτλο, δεν μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία από την αλλαγή ενός προπονητή, εν μέσω της αγωνιστικής περιόδου, σε μια ομάδα, μάλιστα, με φιλοδοξίες που φτάνουν στην κατάκτηση του νταμπλ και στην αξιοπρεπή πορεία στο Γιουρόπα Λιγκ. Μοιραία ο χθεσινός αγώνας του ΠΑΟΚ με τη Γρανάδα περνάει σε δεύτερη μοίρα και μένει στη σκιά της αποχώρησης του Αμπελ Φερέϊρα και της βέβαιης, όπως θεωρείται, αντικατάστασής του από τον Πάμπλο Γκαρσία.
Πρώτα-πρώτα, είναι τεράστιο θέμα γιατί ο ΠΑΟΚ ουσιαστικά πουλάει τον προπονητή του. Παίρνει λεφτά και τον αφήνει ελεύθερο να πάει σε άλλη ομάδα. Κι αυτά που παίρνει είναι λίγα, αλλά αυτά που γλιτώνει, βάσει του συμβολαίου του, είναι αρκετά. Συνέβη μόνο μία φορά στο παρελθόν και έμεινε στην ιστορία. Ηταν η πώληση του Τάις Λίμπρεχτς, μαζί με τον Χάρη Μπανιώτη, από τον αείμνηστο Χάρη Σαββίδη στον Ολυμπιακό του Κοσκωτά. Ύστερα, είναι τεράστιο θέμα γιατί ο ΠΑΟΚ διώχνει τον προπονητή του στο τέλος του Οκτωβρίου ενώ θα μπορούσε να τον αλλάξει πριν αρχίσει η προετοιμασία για τη νέα σεζόν. Και, τέλος, είναι τεράστιο θέμα γιατί ο διάδοχος του Φερέιρα θα είναι ο Γκαρσία.
Επειδή τα 700.000 δολάρια δεν είναι ένα ποσό που θα συγκινούσε τον Ιβάν για να χάσει τον προπονητή του, ούτε και τα περίπου δύο εκατομμύρια ευρώ που θα έπαιρνε ο Φερέιρα μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του, είναι προφανές ότι το κίνητρο δεν ήταν οικονομικό. Από τη στιγμή, όμως, που δεν ήταν οικονομικό, δεν θα μπορούσε παρά να είναι η άρση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του. Έπαψε, με το δίκιο του, να τον πιστεύει ο Ιβάν, έπαψαν να τον πιστεύουν και οι λίγοι, οι ελάχιστοι στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ που προσπαθούσαν να πείσουν τους πολλούς ότι ο Πορτογάλος είναι ένας σπουδαίος προπονητής που μπορεί να δημιουργήσει μια σπουδαία ομάδα.
Εδώ, όμως, μπαίνει το εξής ερώτημα: Έπρεπε ο ΠΑΟΚ να μπει στη διαδικασία να πειραματιστεί, περιμένοντας να δει πώς θα πάει ο Πορτογάλος και φέτος; Δεν έφταναν τα περσινά απογοητευτικά δείγματα γραφής; Από πού κι ως πού και με ποια πειστήρια υπήρχαν στον ΠΑΟΚ άνθρωποι που τον πίστευαν; Τα πράγματα είναι απλά: Το να πιστεύεις σε κάποιον που έχει δείξει ότι δεν μπορεί είναι λάθος, είναι αδυναμία. Κι αυτό το λάθος ο ΠΑΟΚ ήδη το έχει πληρώσει με τον άδοξο αποκλεισμό από την Κράσνονταρ και το κακό ξεκίνημα στο Πρωτάθλημα.
Τώρα, η ώρα του Πάμπλο Γκαρσία έρχεται φυσιολογικά. Κάποια στιγμή ήταν βέβαιο ότι θα έρθει. Την περιμέναμε προ πολλού, μάλιστα. Και, προσωπικά, είχα την ελπίδα ότι θα έρθει υπό φυσιολογικές συνθήκες. Ήλπιζα να του δοθεί η ομάδα από την αρχή της σεζόν και όχι στη διάρκειά της. Αλλά ούτε και σ' αυτή την περίπτωση θα γίνει δυστυχώς το λογικό.
Ας είναι όμως. Έστω και έτσι, ο Ιβάν εμπιστεύεται την ομάδα σε έναν άνθρωπο που πρόλαβε να γίνει είδωλο μέσα σε λίγα χρόνια, όχι τόσο με την ποδοσφαιρική αξία του, που ήταν φυσιολογικά σε φθίνουσα πορεία όταν ήρθε στον ΠΑΟΚ, αλλά με την ξεχωριστή, δυναμική, προσωπικότητά του. Έναν άνθρωπο καθολικής αποδοχής, τον οποίο όλοι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ όχι μόνο αγαπούν, εκτιμούν και σέβονται, αλλά, στην κυριολεξία, τον λατρεύουν.
Αυτή τη στιγμή, ένα μόνο πρέπει να πούμε, αφού ευχηθούμε στον Πάμπλο να γράψει ιστορία ως προπονητής του ΠΑΟΚ: Προσοχή, να μην “καεί” αυτό το πολύ βαρύ χαρτί...
ΥΓ. Στην Ισπανία ο ΠΑΟΚ ήταν χθες καλός. Ανώτερος σε όλο το παιχνίδι από τη Γρανάδα, ήταν η ομάδα που πλησίασε περισσότερες φορές το γκολ, που στάθηκε άτυχος με το δοκάρι του Σβαμπ και που δεν της δόθηκε πέναλτι στην ανατροπή του Σβαμπ από τον Πορτογάλο διαιτητή, που βοήθησε με τις αποφάσεις του τη Γρανάδα, λες και είχε προηγούμενα με τον συμπατριώτη του Φερέϊρα. Γεγονός, βέβαια, είναι ότι και πάλι δεν σκόραρε, παρά το γεγονός ότι απέναντί του δεν είχε κλειστή άμυνα, αλλά γεγονός είναι και ότι η αμυντική λειτουργία του ήταν άψογη. Προφανώς θα μπορούσε και του άξιζε να κερδίσει, αλλά ο βαθμός της ισοπαλίας δεν είναι αποτυχία.