Η
κυνική παραδοχή του Αμπέλ Φερέιρα μετά
το τέλος του ατυχούς αγώνα του ΠΑΟΚ με τον
Ολυμπιακό περί ανάληψης της ευθύνης
για το αποτέλεσμα, δεν
ξέρουμε αν έγινε προσχηματικά,
επειδή έτσι το επιτάσσει τις περισσότερες
φορές ο άγραφος ποδοσφαιρικός κανόνας.
Ποδοσφαιρικά
σκεπτόμενοι πάντως, ναι, είχε δίκιο. Πράγματι,
φταίει. Προφανώς και δεν έφτασε η ώρα
να γίνει το ταμείο της φετινής σεζόν,
διότι υπάρχουν ακόμη εννιά παιχνίδια
για τα πλέι-οφ και ένα (μπορεί και ακόμη
ένα) για το Κύπελλο. Και η κατάκτηση των
δυο αυτών στόχων (ή έστω του ενός από
τους δύο) μοιάζει με μονόδρομο, για να
σωθεί ό,τι μπορεί από αυτή την ανάποδη
για τον ΠΑΟΚ φετινή σεζόν.
Πού
φταίει λοιπόν ο Αμπέλ; Ας αρχίσουμε από
την ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας
του. Από τον τρόπο που ετοίμασε τους
ποδοσφαιριστές πριν από ένα τέτοιο
παιχνίδι, στο οποίο -υποτίθεται πως- παίζονταν όλες οι ελπίδες του Δικεφάλου για το come back. Σοβαρά; Είδατε κάτι τέτοιο; Προφανώς και
δεν
ήμασταν στα αποδυτήρια τις τελευταίες μέρες, αλλά μπορούμε
να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Αν
είδατε εσείς παίκτες έτοιμους ψυχολογικά
για να μπουν και να «ισοπεδώσουν»
αγωνιστικά τον Ολυμπιακό, πείτε το και σε μας. Ακόμη και
στην πορεία του ματς, ελάχιστη αντίδραση.
Δεν
είδαμε καν αυτή τη φλόγα που προέκυψε στο
ματς Κυπελλου μετά το 0-2. Και δεν είναι
δικαιολογία η απουσία του κόσμου. Όσοι
λένε ότι ο συγκεκριμένος
προπονητής
δεν μπορεί να εμπνεύσει, ό,τι κι αν πει στα αποδυτήρια, φαίνεται πως έχουν
δίκιο.
Να
πάμε και στην αγωνιστική προετοιμασία;
Σας
φάνηκε πως αυτή η ομάδα μπορούσε να
ακολουθήσει τον αντίπαλο σε αγωνιστικότητα
και φυσική κατάσταση; Ο ΠΑΟΚ στα
περισσότερα σημεία του αγώνα έμοιαζε
να είναι μία ταχύτητα πίσω, με παίκτες
λιγότερο φρέσκους, πιο κουρασμένους
και πιο… ταλαιπωρημένους από την
αγωνιστική απραξία. Αν ο προπονητής δεν
έχει ευθύνη για την εικόνα αυτή, τότε
ποιος έχει;
Πολλά τα ερωτηματικά και για
τη διαχείριση του αγώνα. Μέχρι το 68’
καμία
αλλαγή (λες και όλα λειτουργούσαν ρολόι)
και σε διάστημα έξι λεπτών... πέντε!
Εκ ων οποίων σε καμία δεν «χώρεσε» ο
Λάμπρου! Ο παίκτης δηλαδή που μπορεί να
αλλάξει τον ρου ενός αγώνα με μια
ενέργεια, μία έμπνευση, τον ενθουσιασμό
και τον «παρορμητισμό» του. Ούτε καν
σκέφτηκε να δοκιμάσει (μιας που δεν είχε
πλέον τίποτα να χάσει, αφού ο τίτλος
πλησίασε προς τα ερυθρόλευκα χέρια) το
σχήμα με Άκπομ και Σβιντέρσκι. Εβαλε
μάλιστα Εσίτι (!) και τον νεαρό Τζόλη,
στην πρώτη του συμμετοχή σε ένα ματς
που η μπάλα ζύγιζε 100 κιλά. Επέλεξε να
μην ξεκινήσει με τον Πέλκα, τον παίκτη
που δίνει ενέργεια περισσότερο από κάθε
άλλον, προτιμώντας αντ΄αυτού τους
Μπίσεσβαρ και Καντουρί. Αν αυτό δεν
δείχνει «τρικυμία», τότε τι;
Θα
πει κανείς ότι είχε την ευθιξία να πάρει
την ευθύνη. ΟΚ. Είναι χρήσιμο αυτό, διότι
η αυτοκριτική μπορεί να είναι η αρχή αλλαγών. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά.
Και δεν ξέρουμε αν θα είναι η τελευταία. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Δε θέλουμε να είμαστε άδικοι και να του χρεώσουμε όλα τα «δεινά» γι' αυτή την ανάποδη
σεζόν. Στο αγωνιστικό σκέλος όμως η
ευθύνη του για την απώλεια του φετινού
τίτλου αλλά κυρίως με τον τρόπο που αυτή
ήρθε είναι τεράστια ως προς την διαχείριση και την ισορροπία. Αν η παραδοχή του δε συνδυαστεί με δραστικές αλλαγές, θα ισοδυναμεί με μια «τρύπα στο νερό».