Ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο, δια των θεσμικών του οργάνων, δεν είναι ικανό να λάβει μέτρα προστασίας όλων όσων εμπλέκονται στη διαδικασία διεξαγωγής των επαγγελματικών πρωταθλημάτων, ούτε του ίδιου, εντέλει, του προϊόντος, το γνωρίζουμε.
Χρόνια ολόκληρα τώρα, οι φορείς του ποδοσφαίρου δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν κανένα από τα μεγάλα προβλήματά του, δεν μπόρεσαν να πολεμήσουν καμία από τις παθογένειές του, απέτυχαν να βάλουν τέλος σε όσα πληγώνουν και κατατάσσουν στην κατηγορία των... τριτοκοσμικών τα πρωταθλήματα στη χώρα μας.
Διάβαζα χθες τα ρεπορτάζ για τις συναντήσεις και τις συζητήσεις μεταξύ ΕΠΟ, ΚΕΔ, εκπροσώπων διαιτητών, με αφορμή την απόφαση των διαιτητών να απέχουν από τους αγώνες του Σαββατοκύριακου στην Super League.
Όλοι το τελευταίο διήμερο συμπαρίστανται στους διαιτητές. Όλοι αντιμετωπίζουν με ευαισθησία το θέμα που αναδείχθηκε με τις απειλές εναντίον τους και εναντίον των οικογενειών τους, με την επαναφορά του θέματος των εμπρησμών αυτοκινήτων τους, επαγγελματικών χώρων τους κτλ.
Η ευαισθησία, βέβαια, θα μου επιτρέψετε να πω ότι είναι όψιμη. Διότι τους Έλληνες διαιτητές τους αποδόμησαν, τους απαξίωσαν, τους έδωσαν βορά στη χλεύη και τον διασυρμό αυτοί που τώρα δείχνουν ενδιαφέρον για την σωματική τους ακεραιότητα.
Τα τελευταία πέντε χρόνια οι Έλληνες διαιτητές ποδοσφαίρου υπήρξαν θύματα απίστευτης κατακραυγής. Κατηγορήθηκαν για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και τέθηκαν στο περιθώριο με απόφαση των θεσμικών οργάνων του ποδοσφαίρου, που, εμμέσως πλην σαφώς, αποδέχθηκε ότι και τις απαραίτητες ικανότητες δεν διαθέτουν, αλλά, και ύποπτοι για επηρεασμό και αλλοίωση αποτελεσμάτων είναι.
Θέλω να πω ότι άργησαν λίγο (τρόπος του λέγειν... πολύ άργησαν) οι φορείς του ποδοσφαίρου να ασχοληθούν με τους διαιτητές και την προστασία τους από την απειλή κινδύνου ακόμη και της σωματικής ακεραιότητας των ιδίων και των μελών των οικογενειών τους.
Κι αφού αποφάσισαν, έστω και αργά, να το πράξουν, καταλάβαμε από τα χθεσινά ότι δεν μπορούν... Διότι, από την ΕΠΟ, τουλάχιστον, είναι ξεκάθαρο πως το... μπαλάκι το πέταξε στην Πολιτεία.
Μια Πολιτεία, βέβαια, που κι αυτή, διαχρονικά, όπως και η ΕΠΟ, όπως και η Super League, μας έχει αποδείξει ότι ασχολείται -με καθαρά επικοινωνιακούς όρους- μόνο όταν ξεσπάει ένα πρόβλημα και μετά από λίγο παύει να ασχολείται κι αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας από τους εμπλεκόμενους που να πείθει ότι θέλει να σπάσει αυγά, ότι θέλει να σταματήσει τον κατήφορο, να βάλει τάξη, κανόνες, να επιβάλλει το αυτονόητο, που είναι ο σεβασμός και η προστασία του προϊόντος και όσων το υπηρετούν...
