Aλάνθαστοι δεν ήταν. Και τα λάθη τους έκαναν στην άμυνα και επιπόλαιοι ήταν σε ορισμένες τελικές προσπάθειες και σε πολλές πάσες δεν τα πήγαν καλά στο δεύτερο ημίχρονο και να ελέγξουν το παιχνίδι δυσκολεύτηκαν, όταν, μετά το 3-1 και το χαμένο πέναλτι του Ακπομ, οι αντίπαλοί τους αναθάρρησαν και κυνήγησαν την ανατροπή. Ομως, αυτός ο ΠΑΟΚ που παρουσίασαν στο πρώτο ημίωρο, ήταν ένας ΠΑΟΚ που ποτέ δεν είδαμε πέρσι.
Πέρσι αναρωτιόμασταν γιατί μπαίνει συνεχώς στα παιχνίδια η ομάδα μαλθακή και άνευρη. Αναρωτιόμασταν γιατί παίζει στο ρελαντί, ακόμη και σε κρίσιμα ματς. Γιατί δεν μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες. Γιατί “βγάζει” ελάχιστους καλούς συνδυασμούς και ελάχιστες τελικές. με φοβερή ενέργεια, με εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας και με επιθέσεις-φωτιά, χάρη σε εξαιρετικές μεταβιβάσεις, που φυσιολογικό ήταν να οδηγήσουν στα τρία υπέροχα γκολ. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Οταν παίζεις με ένταση, με ταχύτητα και με έξυπνες μεταβιβάσεις, το γκολ έρχεται. Και ο ΠΑΟΚ προχθές, σ’ αυτό πρώτο ημίωρο, έπαιξε κανονικό ποδόσφαιρο. Κανονικό και πολύ ωραίο. Τόσο ωραίο που ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμη και των πιο αισιόδοξων. Διότι δεν πιστεύω ότι υπήρχε έστω ένας ΠΑΟΚτσής που περίμενε ότι η ομάδα θα “πετάει” και ότι στο 30’ θα κερδίζει την Μπεσίκτας με 3-0. Η εικόνα του περσινού ΠΑΟΚ και τα δείγματα γραφής στα δύο φιλικά δεν προμήνυαν ένα τόσο ευχάριστο σενάριο.
Μια όμως που ο ΠΑΟΚ κατάφερε να παίξει αυτό το ποδόσφαιρο, το ερώτημα που μπαίνει είναι αν μπορεί να διατηρήσει την ίδια θαυμάσια εικόνα σε όλη τη σεζόν. Αν δεν θα ξαναδούμε πλαδαρούς τους παίκτες του. Αν δεν θα μοιάζει η μπάλα στα πόδια τους τετράγωνη. Αν δεν θα φτύνουν αίμα για να δημιουργήσουν ευκαιρία. Την απάντηση μπορούμε λογικά να τη δώσουμε με ένα άλλο ερώτημα: Γιατί όχι; Αφού μπόρεσαν προχθές, μπορούν πάντα. Αρκεί να νιώθουν το ίδιο ισχυρό κίνητρο σε κάθε αγώνα ανεξαίρετα.
Το μυστικό της επιτυχίας σε βάρος της Μπεσίκτας ήταν νομίζω η επίγνωση της κρισιμότητας του αγώνα. Οι παίκτες ένιωσαν πόσο σημαντικός ήταν, συναισθάνθηκαν τις ευθύνες τους και μπήκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να οδηγήσουν φέτος την ομάδα σε μια όσο το δυνατόν καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία που θα φέρει δόξα αλλά και χρήμα, τόσο στους ίδιους όσο και στο κλαμπ. Τώρα, λοιπόν, δεν έχουν παρά να σκεφτούν ότι το κάθε παιχνίδι έχει τη δική του τεράστια σημασία και αξία. Γιατί κάθε νίκη μπορεί να “χτίσει” την επίτευξη των στόχων και κάθε νίκη μπορεί να αυξήσει την αίγλη της ομάδας σε ευρωπαϊκό και σε ελληνικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, να πιστέψουν ότι ισχύει 100% αυτό που οι ίδιοι συνηθίζουν να λένε, ότι κάθε ματς είναι ένας “τελικός”.
ΥΓ. Οταν διακρίνονται οι Ελληνες πιτσιρικάδες του ΠΑΟΚ, το χαίρομαι διπλά. Γιατί αυτοί είναι το “νόημα του ΠΑΟΚ”...
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
