Επιτέλους βγήκε άσπρος καπνός και πληροφορηθήκαμε την απόφαση της δευτεροβάθμιας επιτροπής της ΕΠΟ στην έφεση του ΠΑΟΚ. Λίγο – πολύ όλοι σας και όλοι μας είχαμε σχηματίσει μια άποψη και μια αντίστοιχη πρόβλεψη για ποιος θα ήταν σε πρώτη φάση το «ύψος» της. Σαφέστατα ήμασταν πεπεισμένοι ότι δεν επρόκειτο να εξαφανιστεί (αυτό μας έλειπε). Είχαμε όμως και την δικαιολογημένη περιέργεια με ποιο τρόπο τα μέλη της δευτεροβάθμιας θα αποτύπωναν το τι αποκόμισαν από την πολύωρη διαδικασία και πως θα το μετρούσαν, προσέχοντας να διατηρήσουν και κάποιες γραμμές που θα τους εμπόδιζαν να αποκαθηλώσουν τους συναδέλφους τους, της πρωτοβάθμιας. Να μην ξεχάσουν και να μην γελοιοποιήσουν δηλαδή το σκεπτικό τους και την απόφαση που εκδόθηκε σε πρώτο βαθμό.
Χρόνια τώρα η κοινή γνώμη παρακολουθώντας τις αποφάσεις των αθλητικών δικαστηρίων είχε εθιστεί σε μία μονολιθική τακτική, στην οποία κυρίαρχο ρόλο έπαιζε το «μέγεθος» των συμφερόντων που θα μπορούσε να προκύψει από τις αποφάσεις, παράλληλα με την ισχύ εκείνου που θα εκπροσωπούσε. Μύριες όσες αποφάσεις λοιπόν (με ελάχιστες βέβαια εξαιρέσεις) οδηγούσαν μονόδρομα και προκλητικά σε μια εκτίμηση που ο «μικρός» και «ανίσχυρος» δεν έχει καμία τύχη. Οι διώξεις από τα πειθαρχικά όργανα είχαν τις ίδιες μονόδρομες και μονοδιάστατες επιλογές. Σύνηθες το φαινόμενο να γίνονται τερατουργήματα από επώνυμους και μεγαλόσχημους του χώρου και να μην κουνιέται φύλλο. Να περνούν απαρατήρητα και το πιο τραγικό να μην υπάρχει η παραμικρή αντίδραση από εκείνους που όφειλαν να το κάνουν άμεσα, για να διατηρηθούν οι συνθήκες τις ισονομίας, σε μια δημοκρατική χώρα όπως θέλουμε να λέμε εμείς οι Έλληνες ότι είναι η πατρίδα μας. Αυτός ο μεγάλος «όγκος» των μονομερών αποφάσεων και των άπειρων αβλεψιών και εθελοτυφλιών σε βάθος χρόνου, ήταν αφορμή να δημιουργηθεί ένα είδος «μήτρας» που γέννησε χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς, ένα είδος εθιμικού αθλητικού δικαίου. Σε αυτό οι «μικροί» δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και οι «μεγάλοι» πορεύονται συντροφιά με το ακαταδίωκτο ή με ποινές χάδια. Δεν ξέρω τι λένε επ΄ αυτού οι έχοντες ειδική κατάρτιση νομική. Τι λένε δηλαδή για το εθιμικό αθλητικό μας δίκαιο.
Πάμε όμως στη χθεσινή απόφαση. Το δευτεροβάθμιο τους 4 μήνες τους έκανε 1,5! Είναι μια διαφορά που σε βάζει σε ιδιαίτερες σκέψεις. Το ξήλωμα και η αποδόμηση της τερατώδους πρωτοβάθμιας απόφασης αυτόματα σε οδηγεί στον πειρασμό να αναρωτηθείς: Αλήθεια τι είδαν οι πρώτοι που δεν είδαν οι δεύτεροι ή τι δεν είδαν οι δεύτεροι που είδαν οι πρώτοι. Αυτό όμως που βλέπει η κοινή γνώμη είναι ένα και μοναδικό. Η όλη υπόθεση ήταν ένα στήσιμο πασιφανέστατο, με μια πρωτοβάθμια επιτροπή να μην παίρνει χαμπάρι τι και ποιους είχε μπροστά της. Η μείωση μικρή αξία έχει τη συγκεκριμένη στιγμή που ο ΠΑΟΚ πλήρωσε ακριβά το βίαιο δικαστικό πλήγμα. Το μόνο που μπορεί κανείς να δεχθεί σαν μια μικρή ικανοποίηση είναι το «στραπάτσο» της τετράμηνης ψυχρής εκτέλεσης, όπως επίσης και ότι έχουμε καταφέρει ξέχωρα από όλα τα κράτη, να έχουμε το δικό μας εθιμικό αθλητικό δίκαιο.
Όσο για το τελευταίο ανέκδοτο που κυκλοφόρησε το λιμάνι, με τους Ολυμπιακούς να διαμαρτύρονται ότι τους αδικεί η διαιτησία, υπάρχει ένα νέο σενάριο που θα προσφύγουν στην ΟΥΕΦΑ για να… δικαιωθούν! Πιθανότατα στην εν λόγο επιτροπή πρόεδρος να είναι ο ομογάλακτος Τεό Θεοδωρίδης, γιος του συγχωρεμένου του Σάββα, που πάντα έχει έναν καλό λόγο και μια καλή πράξη για την ομάδα της καρδιάς του. Ας μην ξεχνάμε και δεν είναι κουραστικό να το επαναλαμβάνουμε, πως έγκυρη εγγλέζικη εφημερίδα που κυκλοφορεί σε εκατομμύρια ανθρώπους, είχε πρωτοσέλιδο τίτλο: «Σκάνδαλο στη σκιά του Παρθενώνα», αναφερόμενη ξεκάθαρα σε ενέργειες του Θεοδωρίδη, ο οποίος μεσολάβησε να πάρει μέρος στο Champions League ο Ολυμπιακός, ο οποίος δεν το δικαιούνταν, λόγω δικαστικών περιπετειών του προέδρου του, κάτι που δεν συνέβη αντίστοιχα για την Φενέρμπαχτσε.
