Μία εβδομάδα στη Νοτιοδυτική Γερμανία, με ορμητήρια τη Στουτγάρδη και το κοντινό Λούντβιχσμπουργκ, εν μέσω Euro 2024, ήταν χρήσιμη και διδακτική. Πολλά συμπεράσματα μπορώ να μεταφέρω, αλλά θα μείνω σε δύο, που θεωρώ ότι είναι τα πιο σημαντικά. Το ένα έχει να κάνει με τη γερμανική ποδοσφαιρική νοοτροπία και το άλλο με τον άγαρμπο, τυφλό φανατισμό, ποδοσφαιρικό, εθνικιστικό και θρησκευτικό, των Τούρκων, που έκαναν έντονη την παρουσία τους, καθότι δεν είναι μόνο πολλοί στη Γερμανία (περίπου τέσσερα εκατομμύρια), αλλά και… φορτωμένοι με κόμπλεξ.
Ας αρχίσουμε με τους Γερμανούς: Οι διοργανωτές, πέρα και πάνω από κάθε τι άλλο, πέρασαν, με πολύ μεγάλη επιτυχία, το μήνυμα ότι το ποδόσφαιρο είναι γιορτή και ότι αυτή, η δική τους διοργάνωση, προσφέρεται για να διασκεδάσουν οι φίλαθλοι και να χαρούν με την ψυχή τους. Στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, αλλά και πολλών μικρών, έχουν δημιουργηθεί ειδικά πάρκα “Euro 2024”, στα οποία οι φίλαθλοι παρακολουθούν σε τεράστιες οθόνες τους αγώνες, ενώ στα ίδια πάρκα υπάρχουν μικρά γηπεδάκια με συνθετικό χορτοτάπητα στα οποία παιδικές ομάδες και ομάδες ατόμων με ειδικές ανάγκες παίζουν σε διάφορα τουρνουά. Γίνονται όμως και πολλές άλλες εκδηλώσεις. Μουσικά φεστιβάλ, τουρνουά άλλων αθλημάτων, εικαστικές εκθέσεις και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς με αφορμή αυτό το πανεθνικό πάρτι.
Στη διάρκεια των αγώνων οπαδοί όλων των Εθνικών ομάδων συνυπάρχουν χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, οπαδοί όλων των ομάδων πανηγυρίζουν τα γκολ χωρίς να ενοχληθούν καθόλου από τους αντίπαλους οπαδούς, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις κερκίδες των γηπέδων και αν χαρακηρίσει κανείς την όλη ατμόσφαιρα πολιτισμένη θα είναι λίγο. Για την ακρίβεια, οι πάντες εκεί, στα γήπεδα, στις πλατείες και τους δρόμους διδάσκουν πολιτισμό. Κι αυτό, χωρίς να γίνεται αισθητή η παρουσία των γερμανικών αστυνομικών δυνάμεων, πράγμα που μου έκανε φοβερή εντύπωση.
Για τους Γερμανούς, κοντολογίς, αυτό προείχε. Να δείξουν ότι το ποδόσφαιρο είναι πηγή χαράς και ζωής. Και ότι κατάφεραν να αναδείξουν αυτή την ιδέα με τον τρόπο που οργάνωσαν και παρουσίασαν το Euro και όλες τις παράλληλες δραστηριότητες. Την πορεία της Εθνικής ομάδας τους στη διοργάνωση την άφησαν σε δεύτερη μοίρα. Και όταν αποκλείστηκαν από τους Ισπανούς, δίδαξαν πάλι πολιτισμό. Χειροκρότησαν τους παίκτες τους, τους επαίνεσαν για την πολύ καλή προσπάθειά τους και δήλωσαν όλοι (οπαδοί, τηλεκριτικοί, παράγοντες της ομοσπονδίας και βετεράνοι άσοι) υπερήφανοι για την Εθνική τους.
Πάμε τώρα και στους Τούρκους οπαδούς: Με ιαχές, με χειρονομίες και με μάσκες, δεν έπαψαν να μας δείχνουν ότι είναι... γκρίζοι λύκοι. Το γερμανικό κράτος τους υποδέχεται, τους φιλοξενεί, τους δίνει δουλειές και σπίτια, τους προσφέρει τη ζωή που ήθελαν, γι’ αυτό άλλωστε πήγαν εκεί, οι ίδιοι όμως επιμένουν να παραμένουν ανένταχτοι κοινωνικά και να αποτελούν ένα κομμάτι πληθυσμού που δεν εννοεί να σεβαστεί ούτε τα αυτονόητα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι να δείξουν, σε κάθε ευκαιρία, ότι είναι παιδιά ενός ανώτερου Θεού και μιας χώρας, που, δεν μπορεί, κάποια στιγμή μπορεί να κατακτήσει όλη την Ευρώπη. Και την Ασία μαζί. Ισως και ολόκληρο τον κόσμο...
Το βράδυ που προκρίθηκαν στους οκτώ του Euro… δεν κοιμήθηκε κανείς. Με πομπές αυτοκινήτων και συνεχή κορναρίσματα, από τη λήξη του αγώνα μέχρι που χάραξε, φρόντισαν να δείξουν στους Γερμανούς πόσο... μάγκες και πόσο πολλοί είναι. Μιλάμε για την απόλυτη εκτόνωση απωθημένων, τα οποία, όμως, οι ίδιοι συσσωρεύουν μέσα τους με τη στενομυαλιά και τον εθνικιστικο-θρησκευτικό φανατισμό τους. Αν μιλήσετε με Ελληνες που ζουν πολλά χρόνια στη Γερμανία, θα σας πουν ότι οι Γερμανοί όταν χρησιμοποιούν τη λέξη “ξένοι” εννοούν μόνο τους Τούρκους. Κι αυτό νομίζω τα λέει όλα. Εννοείται, δε, ότι χάρηκα πολύ όταν αποκλείστηκε αμέσως μετά η Τουρκία, γιατί καιρός ήταν να μπουν πάλι τα κεφάλια μέσα. Αρκετές τουρκικές ανοησίες είχαν γίνει μέχρι τότε.
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
