Σεπτέμβριος 2012. Στο ξεκίνημα της… ρεπορταζιακής μου ζωής όσον αφορά τον Ηρακλή και σε μία απαιτητική περίοδο όπως είναι η μεταγραφική, καλοκαίρι γαρ.
Με τα τηλέφωνα να χτυπάνε ασταμάτητα, το πληκτρολόγιο να παίρνει… φωτιά και την αναζήτηση των παικτών που θα μεταγραφούν στον Ηρακλή να βρίσκεται το προηγούμενο διάστημα στο «peak».
Σε λίγες ημέρες θα έπεφτε η αυλαία των μεταγραφών.
Αν θυμάμαι καλά, όρκο δεν παίρνω, πρέπει να ήταν πρωί όταν με κάλεσε ο Γιώργος.
Καλός μου φίλος, «πετσί» Ηρακλάκι.
«Ρε μαλ@@α Τσερβίνη αυτός ο παίκτης που γράφεις ότι θα πάρουμε είναι καλός;
Φαίνεται ότι έχει καλά στοιχεία, μακάρι να μας βοηθήσει φίλε γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα» είπε κατευθείαν, δίχως να προλάβει να πάρει ανάσα.
Καλά για να μου πει καλημέρα ούτε λόγος… Είχε τον γκαϊλέ του με τον Ηρακλή.
Για την ιστορία ο ποδοσφαιριστής ήταν ο Ισαάκ Χοβέ, ο ισπανός βραχύσωμος μεσοεπιθετικός.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, ούτε έγραψα τον συγκεκριμένο πρόλογο για να θυμηθούμε τον… Χοβέ και τα δύσκολα εκείνα χρόνια που ακολούθησαν το πρώτο «αστέρι» και το… μαρτυρικό 2011.
Το θέμα είναι ο Παναγιώτης Μονεμβασιώτης. Πού και πώς κολλάει με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω;
Ας το κάνω πιο «λιανά»…
Καθημερινότητα και κανονικότητα
Η έλευση του Παναγιώτη Μονεμβασιώτη στον οργανισμό του Ηρακλή φέρνει νέα δεδομένα.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ευφυής για να το καταλάβει, φαίνεται ήδη από τώρα το πόσο αλλάζει το «έργο». Προς το καλύτερο βεβαίως.
Κάνοντας την απαραίτητη «γέφυρα» με τις αράδες που γράφτηκαν πιο πάνω από την «αφεντιά» μου, ο μικρασιατικής καταγωγής επιχειρηματίας φέρνει ξανά την καθημερινότητα και την κανονικότητα.
Το ενδιαφέρον, την προσμονή, την γλυκιά αγωνία. Αυτή είναι και αυτή πρέπει να είναι η καθημερινότητα σε έναν σύλλογο.
Του ονόματος, της ιστορίας, της αίγλης, έστω και χαμένης, όπως είναι ο Ηρακλής.
Τι διώχνει; Τη μιζέρια, την στενοχώρια, την απογοήτευση, την αδιαφορία.
Αυτή, η τελευταία, έκανε τη μεγάλη μάζα του κόσμου να απέχει τα τελευταία χρόνια από τα κοινά της ομάδας, να έχει… ξεχάσει πού πέφτει το Καυτανζόγλειο και να αρνείται, πεισματική ή μη, να ενημερώνεται για τα νέα της ομάδας.
Η καθημερινότητά της άλλωστε ήταν τόσο κουραστικά επαναλαμβανόμενη, τόσο «ρηχή», τόσο προβλέψιμη.
Αποχή που μεταξύ μας ήταν δικαιολογημένη σε μεγάλο βαθμό.
Αφαιρέσεις βαθμών λόγω οφειλών, μη εξασφάλιση αδειοδότησης για «χίλιους δυο λόγους», χρέη σε παίκτες, προπονητές, προμηθευτές, ανυποληψία, πτώση επιπέδου, έλλειψη διάθεσης για να ασχοληθείς.
Μία σκέτη απογοήτευση και κούραση.
Για να μην… βαρέσει διάλυση μία ιστορία εκατοντάδων χρόνων έβαλαν «πλάτη» οι οργανωμένοι οπαδοί και κάποιοι λίγοι «χαζοί» και ρομαντικοί που έτρεχαν παντού. Καυτανζόγλειο, βοηθητικό αυτού (τη χρονιά του Γ’ τοπικού), Χαλάστρα, Δράμα, σε πόλεις, χωριά, βουνά και… λαγκάδια.
Λίγους μήνες νωρίτερα μία χούφτα ανθρώπων, οπαδών της ομάδας, έψαξε, βρήκε, μίλησε, έπεισε τον Παναγιώτη Μονεμβασιώτη να ασχοληθεί με τον Ηρακλή.
Για να δώσει και πάλι «ζωή» στον κόσμο και να προσφέρει καλύτερες ημέρες στον Ημίθεο.
Δώδεκα χρόνια μετά είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα χτυπήσει και πάλι το τηλέφωνό μου και στην άλλη άκρη θα είναι ο Γιώργος.
Δίχως να μου πει και πάλι καλημέρα, θα «μαρσάρει» εμφανώς πιο αισιόδοξος και χαρούμενος.
«Ρε μαλ@α Τσερβίνη αυτός ο παίκτης που έγραψες είναι καλός;…
