H Eθνική… δεν πήγε ποτέ να παίξει στο Αϊντχόφεν. Όχι ότι αν πήγαινε θα είχε καλύτερη τύχη με αντίπαλο την Ολλανδία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχασε γκρεμίζει όλο το αφήγημα περί “νέας εποχής” με “πρωτομάστορα” τον Πογέτ. Οι βάτραχοι δεν γίνονται πρίγκηπες. Μαγικό ραβδί δεν κρατάει κανείς προπονητής...
Αντιπαρέρχομαι τα άθλια “ξεφωνητά” των ελεγχόμενων από τον Μαρινάκη Μ.Μ.Ε. που προσεύχονται να διασύρεται συνεχώς η Εθνική για να “χτυπούν” την ΕΠΟ και τον Μπαλτάκο και μένω στην ουσία. Η οποία είναι μία: Ο ηρωϊσμός της φουστανέλας αρκεί για να κερδίζουμε κάτι Γιβραλτάρ, κάτι Κόσοβα, βαριά-βαριά και καμία Ιρλανδία. Μέχρι εκεί μπορούμε, μέχρι εκεί τα καταφέρνουμε. Με το που θα βρεθεί απέναντί μας μια ανώτερη ποδοσφαιρική δύναμη δείχνουμε τη γύμνια μας. Είτε με καλή, είτε με κακή απόδοση, η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη. Άλλοτε άδοξη, άλλοτε ένδοξη, η ήττα είναι το σύνηθες αποτέλεσμα. Ποια είναι σήμερα ποδοσφαιρικά η Ελλάδα, ποιοι είναι σήμερα οι Έλληνες διεθνείς για να νικήσουν αντίπαλο από την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ελίτ;
Μας ενοχλεί, βέβαια, το να μην προσπαθούν καν οι παίκτες μας, όπως συνέβη προχθές. Μας ενοχλεί το να παραδίδονται άνευ όρων. Απαιτούμε τουλάχιστον να τα δώσουν όλα κι ας χάσουν. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να φοράνε πάντα τις φουστανέλες. Είναι να μη τις χρειάζονται. Να φοράνε τη στολή που φοράνε οι μεγάλες ομάδες. Η Πορτογαλία, για παράδειγμα. Η η Κροατία. Η το Βέλγιο. Η η Τσεχία. Είναι όλες χώρες μικρότερες και σε έκταση και σε πληθυσμό από τη δική μας. Κάτι, όμως, κάνουν καλύτερα, γι’ αυτό βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο και πρωταγωνιστούν κόντρα στα μεγαθήρια που ονομάζονται Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Αγγλία, κατά περιόδους και Ολλανδία.
Με απλά λόγια: Δεν είναι ότι δεν θέλουν οι διεθνείς. Δεν έχασαν ξαφνικά τη διάθεσή τους οι ίδιοι που έλεγαν και έδειχναν ότι είναι αφοσιωμένοι στην Εθνική και νιώθουν την ανάγκη να παίξουν για τη σημαία. Είναι ότι οι δυνατότητές τους έχουν χαμηλό ταβάνι. Δεν υπάρχει διάολε η ποιότητα που χρειάζεται για να έρθουν μεγάλες νίκες και μεγάλες προκρίσεις. Μπορούμε μόνο να ποντάρουμε σε εύκολους ομίλους και σε ένα-δυο αποτελέσματα-θαύμα για να ζήσουμε πάλι μια πρόκριση σε τελικούς Euro, πόσο μάλλον σε τελικούς Μundial.
Γελάω με όσους αναζητούν τον Μεσία στο πρόσωπο του εκάστοτε ομοσπονδιακού τεχνικού. Οι ίδιοι που αποθέωναν τον Πογέτ, τον παραλληλίζουν τώρα με τον... Ρανιέρι για να του καταλογίσουν ευθύνες για το 3-0 από τους Ολλανδούς. Αστεία πράγματα. Ούτε ο Πογέτ ούτε κανένας άλλος προπονητής μπορεί να βρει ποιότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μαζεύει παίκτες που παίζουν σε ξένες ομάδες και στην Ελλάδα ψάχνει με το κερί για να συμπληρώσει ρόστερ. Η δεξαμενή είναι σχεδόν άδεια, παρ’ όλα αυτά παραγωγή Ελλήνων παικτών δεν γίνεται. Οι ομάδες επιμένουν στους ξένους. Αλλά, βέβαια, οι ξένοι δεν μπορούν να παίξουν στην Εθνική Ελλάδας.
Το ξέρουμε το πρόβλημα, το φωνάζουμε συνεχώς, αλλά κανείς δεν θέλει να ακούσει. Ακόμη και ο ΠΑΟΚ, που αποτελεί φωτεινή εξαίρεση και προσπαθεί να αναδείξει Έλληνες παίκτες, μόνο δύο χρησιμοποιεί τακτικά. Τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη. Με τόση λειψανδρία, ποιότητα δεν θα βρούμε ποτέ. Δείτε τι γίνεται στην Πορτογαλία και την Κροατία. Τροφοδοτούν συνεχώς με πολλούς μεγάλους παίκτες όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Αλλά οι δικές τους ομάδες είναι πάντα γεμάτες από Πορτογάλους και από Κροάτες. Έτσι γίνεται η παραγωγή και ακολουθεί η εξαγωγή. Και επειδή ακριβώς ξέρουν πώς να παράγουν, είναι ικανοί να εξάγουν ακόμη και έναν Κριστιάνο Ρονάλντο, ακόμη και έναν Λούκα Μόντριτς! Συμφωνείτε;
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook
