Δυστυχώς δεν υπάρχει ΙΕΚ εκπαίδευσης διοικητικών παραγόντων, οπότε ο καθείς που έχει λίγα φράγκα αναλαμβάνει μία ομάδα και πιστεύει ότι έγινε πρύτανης του παραγοντισμού. Στην Ελλάδα αυτό είναι κανόνας. Οι πρόεδροι, συνήθως, «καπελώνουν» τα στελέχη των ποδοσφαιρικών κλαμπ (αν έχουν) και πιστεύουν ότι οι γνώσεις τους είναι ένα level παραπάνω.
Ο Θόδωρος Καρυπίδης είναι κλασική περίπτωση Ελληνα διοικητικού παράγοντα που πίστεψε ότι τα έμαθε όλα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Επειδή κάποτε κλωτσούσε μία μπάλα ή έβλεπε την αγαπημένη του ομάδα, πίστεψε ότι μπορεί να κουμαντάρει και τον Αρη. Σκεφτείτε έναν κλινικάρχη να μπαίνει στο χειρουργείο και να χειρουργεί επειδή συναναστρέφεται με χειρούργους.
Ο κ. Καρυπίδης φημίζεται και για κάτι άλλο: Για τα ρίσκα που παίρνει. Πήρε πολλά στο διάστημα που βρίσκεται στον Αρη, τα οποία στοίχησαν κυρίως οικονομικά. Κάποια του βγήκαν, κάποια άλλα τα πλήρωσε ακριβά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι ο κανόνας στις διοικητικές του αποφάσεις. Το φετινό όμως ήταν το μεγαλύτερο και η αποτυχία του ήταν αναμενόμενη. Το ρίσκο ήταν να αναβαθμίσει τον «λοχία της προπονητικής» Τόλη Τερζή σε πρώτο προπονητή. Ο Αρης που τα δύο τελευταία χρόνια αποδείχθηκε φιλεύσπλαχνος στην αποκατάσταση νεομεταγραφέντων ποδοσφαιριστών, που προέρχονταν από τραυματισμούς, επιχείρησε να αναβαθμίσει ένα άτομο που στερείται πολλών στοιχείων για υποστηρίξει τον ρόλο του προπονητή του Αρη. Το τόλμησε όμως ο κ. Καρυπίδης και οι «κίτρινοι» μετρούν τις πληγές τους, από τη λογική «πάμε κι όπου βγει». Αποκλεισμός από το Conference League και δύο τραγωδίες στους ισάριθμους αγώνες του Πρωταθλήματος.
Ο Αρης δεν είναι ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ όπου εκπαιδεύονται νεόκοποι προπονητές. Οσο φίλα προσκείμενοι κι αν είναι προς τη διοίκηση. Και επειδή ότι σπέρνεις θερίζεις στο ποδόσφαιρο, η ομάδα μπήκε νωρίς νωρίς σε περιπέτειες. Αναμενόμενες απ’ όλους εκείνους που δεν εθελοτυφλούσαν και τολμούσαν να δουν την αλήθεια κατάματα. Γιατί άλλο είναι το ρίσκο να περάσεις ξημερώματα με κόκκινο μία διασταύρωση της Τσιμισκή κι άλλο να ξεκινήσεις από τον Φοίνικα και να φτάσεις μέχρι τη Διαγώνιο παραβιάζοντας το κόκκινο.
Αυτό έκανε ο Αρης φέτος. Επιχείρησε να παίξει μία ζαριά με λίγες πιθανότητες να του βγει εξάρες.
Χθες στη Λαμία οι «κίτρινοι», απέναντι σε μία μέτρια ομάδα, η οποία όμως είχε αρχή, μέση και τέλος, ήταν τραγικός. Ο Τερζής λόγω απουσίας του Ζουλ έβαλε τον Τζούρασεκ να παίξει τον ρόλο αυτόν, αλλά δεν τα κατάφερε γιατί είναι εσωτερικός μέσος. Ο Οντουμπάτζο που τον αντικατέστησε στο 46ο ήταν πολύ καλύτερος. Η επιστροφή του Μπράμπετς δεν έλυσε προβλήματα γιατί φάνηκε επηρεασμένος από την πολυήμερη απουσία, ενώ οι ακραίοι Φεράρι και Μοντόγια έδωσαν λίγες βοήθειες επιθετικά και ήταν μέτριοι ανασταλτικά. Ο Νταρίντα φάνηκε ότι θα πρέπει να πάρει ανάσες, ενώ Μενέντεζ, Μορόν και Κάρλσον, καλύτερα να ξεχάσουν τον χθεσινό αγώνα.
Τι είχε ο Αρης; Τίποτε. Ηταν εκνευριστικά αργός στην ανάπτυξη, χωρίς λύσεις ούτε από τα άκρα, ούτε από τον άξονα και είχε προβλήματα ανασταλτικά. Οι επιθετικοί του πάτησαν λίγες φορές στην αντίπαλη περιοχή και αν έχουν κάτι να θυμούνται είναι μία σημαντική ευκαιρία με τον Μενέντεζ και μία με τον Κάρλσον. Σ’ όλα τ’ άλλα μηδέν εις το πηλίκον.
