Είναι αλήθεια πως όσο καλή διάθεση και να έχεις, σε μια προσπάθεια σου να καταθέσεις «πρώτη άποψη» για το πως κινούνται οι υπεύθυνοι των μεταγραφών στον ΠΑΟΚ, δεν σου δίνεται η ευκαιρία, πολύ περισσότερο και το δικαίωμα, να αναφερθείς σε σοβαρούς και σωστούς βηματισμούς. Θα προσέθετα και σε ευοίωνες προοπτικές, αν δεν διατηρούσα ακόμη και μετά τα όσα έωλα έχουν διαπιστωθεί μέχρι τώρα, την ελπίδα ότι κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα.
Πιστεύω στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι απόψεις και τα συναισθήματα του κόσμου του ΠΑΟΚ, ο οποίος αγωνιά γιατί σε μια τόσο καθοριστική και κρίσιμη μεταγραφική περίοδο, όπως είναι αυτή που διανύουμε, διαπιστώνει με προβληματισμό (γιατί όχι και με φόβο) να επαναλαμβάνονται σκηνές από ένα έργο που πρόσφατα και στο κοντινό παρελθόν έζησε. Θα προτιμούσα να περιοριστώ σε αυτή τη γενικόλογη εκτίμηση της κατάστασης όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, δίχως να καταλογίσω ευθύνες τη συγκεκριμένη στιγμή σε κανέναν. Κι αυτό, γιατί θεωρώ ότι ακόμη υπάρχει χρόνος να υπάρξουν θετικές ανατροπές, με έστω και καθυστερημένες πετυχημένες προσπάθειες.
Επί του προκειμένου ο χαρακτηρισμός καθυστερημένες δεν έχει κανένα νόημα, από τη στιγμή που λόγω εμπειριών οι περισσότεροι από εμάς, ήμασταν σίγουροι πως δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες πιθανότητες για μια έγκαιρη και ολοκληρωμένη ενίσχυση, από τα ίδια στελέχη που τα τελευταία δύο χρόνια τα έχουν κάνει στην κυριολεξία μούσκεμα. Μετά βεβαιότητας πάνω σε αυτό το θέμα, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι αισιόδοξες προβλέψεις (σιτιζόμενων, αφελών και ισαποστάκηδων) του ασπρόμαυρου ρεπορτάζ, ότι δηλαδή αυτή τη φορά στόχος είναι και η προετοιμασία να γίνει με τους περισσότερους νεοφερμένους, δεν έχει πείσει κανέναν. Εξ αρχής έμοιαζε με ανέκδοτο.
Προχωρώντας την κριτική μας και διατηρώντας πάντοτε την ελπίδα μιας ανατροπής και αντιστροφής των όσων διαπιστώνουμε μέχρι σήμερα, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας ιδιαίτερα μπροστά σε ένα όχι και τόσο συγκροτημένο τρόπο προσέγγισης στόχων. Ανακολουθίες, αμφισβητήσεις, αλλαγές ονομάτων, απρόβλεπτες δυσκολίες, παρανοήσεις, χρονοβόρες συζητήσεις και γενικά αστάθειες με παντελή έλλειψη συντονισμού και αποτελεσματικότητας. Όλα αυτά οδηγούν και πάλι στην διαπίστωση ότι δεν υπήρχε σοβαρός μεταγραφικός σχεδιασμός και στη φετινή μεταγραφική περίοδο, όπως και στις δύο προηγούμενες. Σήμερα κι ενώ αύριο αρχίζει η προετοιμασία, δεν υπάρχει ούτε μία «φυσιολογική» μεταγραφή. Δεν έχει έρθει ούτε ένας από τους προαναγγελθέντες έξι ποιοτικούς που υποσχέθηκαν οι υπεύθυνοι.
Προφανώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μεταγραφή η επέκταση του συμβολαίου του Μπράντον Τόμας, που έγινε με τις γνωστές διαδικασίες (με εμβρυουλκό), ούτε η παρόμοια του Ταλιχμανίδη. Προσωπικά πιστεύω ότι αισιόδοξη νότα είναι οι επιστροφές του Τσιγγάρα και του Βρακά, διατηρώντας επιφυλάξεις βέβαια, για τον τρόπο «υποδοχής» και… «αποδοχής» από τον κόουτς. Σήμερα όπως όλοι θα θυμάστε είχε αναγγελθεί ότι θα δινόταν η απάντηση του Γκαμπιαντίνι. Κάτι που μέχρι στιγμής δεν έγινε και υπάρχουν φόβοι όχι απλά να μην γίνει, αλλά να είναι και αρνητική. Δεν το ευχόμαστε, όμως το φοβόμαστε. Πολλές ημέρες που έχει ξεκινήσει αυτή η ιστορία, αλλά δεν λέει να κλείσει.
Το ίδιο περίπου ισχύει για τον Μεϊτέ. Όσο για τους «υπόλοιπους»… ποιοτικά στόχους, κανείς δεν ξέρει ποιοι ακριβώς είναι και τι συμβαίνει με την κάθε περίπτωση. Οι μεταγραφές λοιπόν στον ΠΑΟΚ γίνονται με πίεση, σε αργούς ρυθμούς και με την αναποτελεσματικότητα μέχρι τώρα να προβληματίζει.
