Δεν συμβαίνει μόνο στον ΠΑΟΚ. Τμήματα υποδομών έχουν όλες οι ΠΑΕ της Σούπερ Λιγκ 1, όλες μετέχουν στα “μικρά” Πρωταθλήματα, αλλά καμία δεν “παράγει” τους πολλούς παίκτες που θα ήταν λογικό να “παράγει” για την πρώτη ομάδα της. Απλά στον ΠΑΟΚ, που σαφώς έχει την καλύτερη και πιο οργανωμένη Ακαδημία, το γεγονός αυτό εκπλήσσει περισσότερο.
Δείτε, διαχρονικά, πόσοι παίκτες, βγαλμένοι από τον ίδιο, παίζουν στον Ολυμπιακό, που επίσης έχει πολύ καλή Ακαδημία. Ελαχιστότατοι. Πόσοι στην ΑΕΚ και τον Αρη. Ακόμη πιο λίγοι. Κατά περιόδους παίκτες δικούς του “βγάζει” μόνο ο Παναθηναικός, αλλά κι εκείνος με το σταγονόμετρο.
Η ξενοκρατία ζει και βασιλεύει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι μόνο στους πέντε “μεγάλους”. Ακόμη και οι “μικρομεσαίες” ομάδες, μολονότι δεν έχουν μεγάλες οικονομικές δυνατότητες, προτιμούν να ξοδεύουν συνεχώς χρήματα για να ψωνίζουν ξένους, αντί να αναδεικνύουν Ελληνες παίκτες από τα φυτώριά τους, με σαφώς λιγότερα έξοδα. Και εκείνο που προσωπικά με εκνευρίζει περισσότερο δεν είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Ελληνα ποδοσφαιριστή, αλλά η εμμονή με τους ξένους μολονότι κάθε χρόνο αποδεικνύεται περίτρανα ότι αυτή η εμμονή είναι ανώφελη και αδιέξοδη.
Ούτε το ελληνικό ποδόσφαιρο γίνεται πιο ποιοτικό, ούτε και κάθε ομάδα ξεχωριστά με τους πολλούς ξένους παίκτες. Περισσότερο από τα 3/5 των ρόστερ όλων των ομάδων αποτελείται φέτος από ξένους και περισσότερο από τα 4/5 από τους παίκτες που αγωνίζονται σταθερά είναι ξένοι. Οι περισσότεροι Ελληνες κοσμούν τους πάγκους, αν δεν μένουν στα σπίτια τους για να δουν τους αγώνες από την τηλεόραση, ή αν δεν υποβιβάζονται στις ομάδες Β. Είναι ανεξήγητο, δεν έχει καμία λογική, αλλά συμβαίνει μονίμως και, μάλιστα, αυτή η κατάσταση γίνεται κάθε χρόνο χειρότερη.
Εχω την εντύπωση ότι μόνο ο Ιβάν Σαββίδης έχει “πιάσει” το νόημα και είναι ο μόνος που παλεύει να οδηγήσει την ομάδα του στον σωστό δρόμο. Οχι μόνο για την περιβόητη “αυτάρκεια”, αλλά και για τη δημιουργία μιας πολύ καλής ομάδας στην οποία δεν θα αποτελούν θλιβερή μειονότητα οι Ελληνες ποδοσφαιριστές. Αντίθετα, θα είναι πλειονότητα και θα προσφέρουν πολλά περισσότερα από ξένους αμφίβολης ποιότητας που σπάνια αποδεικνύονται πετυχημένες μεταγραφές. Το θέλει, το πιστεύει, το χρηματοδοτεί και, κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα το πετύχει.
Το πρόβλημα στον ΠΑΟΚ είναι, ήταν μέχρι και πέρσι τουλάχιστον, ότι τα περισσότερα από τα δικά του παιδιά “ακυρώνονται” και “χάνονται” άδοξα όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή της καθιέρωσής τους στην πρώτη ομάδα, επειδή βρίσκονται απέναντι στην πληθώρα ξένων και στην ανάγκη που αισθάνονται οι προπονητές να στηριχτούν κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στους ξένους και τους έμπειρους.
Ναι, τον καταλαβαίνω τον προπονητή, τον όποιο προπονητή, γιατί πιέζεται να πετύχει τους στόχους της ομάδας του, τον καταλαβαίνω γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πάρει το αποτέλεσμα σε κάθε ματς, αλλά μάγκας προπονητής είναι εκείνος που μπορεί να διακρίνει αν ανάμεσα στα πολύτιμα στηρίγματά του υπάρχουν και νεαροί, ή υπάρχουν και Ελληνες, που θα είναι επιζήμιο για την ομάδα και την ίδια τη δική του δουλειά να μείνουν στο περιθώριο επειδή δεν είναι έμπειροι, ή δεν είναι ξένοι. Στο ποδόσφαιρο, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ατέλειωτη η λίστα ποδοσφαιριστών που έλαμπαν ακόμη και από τα 17 και τα 18 τους. Αλλά όλους αυτούς οι προπονητές τους αξιολόγησαν σωστά, τους πίστεψαν, τους χρησιμοποιούσαν και τους καθιέρωσαν...
ΥΓ. Γιατί κάθε φορά που αναφερόμαστε στο θέμα έχω την αίσθηση ότι μόνοι μας τα λέμε και μόνοι μας τα ακούμε;
