Σφιντέρσκι, Τζόλης, Σβαμπ, Κούρτιτς, Ζίβκοβιτς: Αφορμές για «αναζητήσεις»

Πολύ συχνά δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με την πορεία που έχουν οι ποδοσφαιριστές στην καριέρα τους. Άλλοι κάνουν το “μπαμ” στο ξεκίνημα και μετά χάνονται, άλλα εμφανίζονται και δεν τους δίνει κανείς σημασία αλλά αργότερα βγάζουν μάτια και άλλοι, οι περισσότεροι ίσως, ακολουθούν την αναμενόμενη μοίρα είτε της μεγάλης είτε της μικρής αξίας τους.

Σκέφτομαι, για παράδειγμα, αν ο Σφιντέρσκι είναι τελικά μεγάλος, μικρός, ή μέτριος παίκτης και αν έχει μπροστά του λαμπρό ή σκοτεινό μέλλον. Στον ΠΑΟΚ πήρε ματς μόνος του, ήρθαν και ματς που δεν βλεπόταν. Έμπαινε αλλαγή και έκανε τη διαφορά, έπαιζε από την αρχή και δεν έκανε τίποτε. Έφυγε ο Πρίγιοβιτς και. μαζί με τον Ακπομ δεν άφησαν να φανεί το τεράστιο κενό. Φέτος πάλευε μάταια να σκοράρει, ενώ τις δύο προηγούμενες σεζόν ήταν ο φορ με το ένα γκολ σε κάθε τρεις τελικές. Εν ολίγοις, ποτέ δεν κατάφερε να γίνει βασικός, ποτέ δεν θεωρήθηκε αναντικατάστατος από τους προπονητές του. Κι όμως, Με την Εθνική Πολωνίας έκανε θαύματα. Είτε αντικαθιστώντας τον μεγάλο Λεβαντόφσκι, είτε παίζοντας δίπλα του. Είναι ορισμένα πράγματα που δύσκολα μπορεί κανείς να τα εξηγήσει. Αραγε, τι θα κάνει ο Πολωνός στην Αμερική; Θα ανεβεί πιο ψηλά; Θα βολευτεί με το χρώμα του δολαρίου και θα αράξει; Εχει τα φόντα για κάτι ανώτερο; Ενας Θεός ξέρει.

Αλλο παράδειγμα, για διαφορετικό λόγο, ο Χρήστος Τζόλης. Τρέλανε κόσμο άμα τη εμφανίσει του, έγινε βασικότατος στον ΠΑΟΚ, έφτασε σε χρόνο ρεκόρ να παίζει στην Εθνική ομάδα και πέρσι άρχισε ξαφνικά να βουλιάζει μέχρι που έπιασε πάτο. Και στον πάτο παραμένει μέχρι σήμερα, καθότι άλλο Ελλάδα και άλλο Πρέμιερ Λιγκ. Ισως ήταν νωρίς να κάνει το άλμα. Τα βρήκε μπαστούνια σε ένα Πρωτάθλημα υψηλών απαιτήσεων και εντάσεων και ένας Θεός ξέρει αν θα ξαναβρεί τον δρόμο του, ή θα αρχίσει να περιπλανιέται δανεικός από ομάδα σε ομάδα μικρότερων κατηγοριών.

Αλλά, ας μείνουμε και σε ορισμένους παίκτες που ανήκουν αυτή τη στιγμή στον ΠΑΟΚ. Ο Σβαμπ φέτος απογοητεύει, ενώ πέρσι ήταν από τους κορυφαίους. Ο Κούρτιτς ποτέ δεν ήταν σκόρερ και έγινε φέτος με τον ΠΑΟΚ. Ο Ζίβκοβιτς από τη στιγμή που ήρθε έγινε ο MVP του ΠΑΟΚ, φέτος, ωστόσο, “ξέχασε” τα μαγικά και προσφέρει περισσότερο με το πάθος, το φιλότιμο και την ομαδικότητά του. 48 ματς, 14 γκολ, 7 ασίστ, πέρσι, στις τρεις διοργανώσεις. 28 ματς, 5 γκολ, 8 ασίστ, φέτος. Προφανώς πιο ομαδικός, αλλά σίγουρα λείπουν τα γκολ του. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει μια διαφορά. Κανείς προπονητής δεν θα μπορούσε να διανοηθεί έστω να τον αφήσει στον πάγκο, όπως, ας πούμε, έγινε με τον Σφιντέρσκι, τον Τζόλη και όπως γίνεται με τον Σβαμπ.

Συμπέρασμα: Για παίκτες με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Ζίβκοβιτς είσαι σίγουρος ότι υπάρχει μέλλον. Οπως ήσουν και για τον Βιειρίνια. Και ο Σέρβος είναι μόνο 26,5 χρόνων. Δεν λέω για τον Κούρτις γιατί ήδη “πάτησε” στα 33, αλλά είναι σημαντικό που πρόκοψε νεώτερος, παίζοντας συνεχώς σε ομάδες του Καμπιονάτο.

Τελικά, αναζητώντας απαντήσεις, καταλήγω να πιστεύω ότι στην εξέλιξη ενός παίκτη τον κύριο ρόλο τον παίζουν το ταλέντο του, η δουλειά που θα κάνει και η προσωπικότητά του. Υπάρχουν όμως και δύο ακόμη ρυθμιστικοί παράγοντες. Η “χημεία” της ομάδας στην οποία αγωνίζεται και αν ταιριάζει σ' αυτή τη “χημεία” και, φυσικά, ο προπονητής του. Εκτός κι αν μιλάμε για σούπερ άσους, που αυτονόητα διαθέτουν σε υπερθετικό βαθμό τα τρία βασικά προσόντα (ταλέντο, εργατικότητα, προσωπικότητα), οπότε ως ένα βαθμό καθορίζουν αυτοί τη “χημεία” της ομάδας τους και οι προπονητές τους αρχίζουν την ενδεκάδα με το δικό τους όνομα...

Στέλιος Γρηγοριάδης