Οι προοπτικές που έχει μια ομάδα να κατακτήσει το Πρωτάθλημα συνδέονται όχι μόνο με τις ικανότητές της, αλλά και με την ποιότητα των ανταγωνιστών της. Μια πολύ καλή ομάδα μπορεί να χάσει τον τίτλο από μια εξαιρετική, αλλά μια απλά καλή ομάδα μπορεί να πάρει τον τίτλο αν δεν υπάρχει καλύτερή της.
Ρεαλιστικά κρίνοντας τον ΠΑΟΚ σε όλη την πορεία του μέχρι σήμερα στο Πρωτάθλημα, εξακολουθώ να αμφιβάλλω πολύ αν μπορεί φέτος να κόψει πρώτος το νήμα. Αν μείνει στην πρώτη τριάδα και με πολύ μικρή διαφορά από τη πρώτη θέση μέχρι το τέλος του έτους κι αν ενισχυθεί σοβαρά με δυο-τρεις “ενδεκαδάτους” παίκτες τον Ιανουάριο, θα αρχίσω να το θεωρώ πιθανό. Ταυτόχρονα, όμως, δεν βλέπω κάποια άλλη ομάδα που είναι ανώτερη του και πιο σταθερή από αυτόν.
Βλέπω έναν Ολυμπιακό με μέτρια απόδοση σε πολλά ματς, που κερδίζει συνεχώς με 2-1, χάρη κυρίως στα λάθη των αντιπάλων του και με άφονη βοήθεια από την τύχη. Στο Καραισκάκη τού χάρισε τους τρεις βαθμούς ο ΠΑΟΚ, στο Αγρίνιο τους χάρισε ο Μελίσσας μ' αυτό το ακατανόητο, βλακώδες πέναλτι στη γωνία του άουτ και της μεγάλης περιοχής.
Βλέπω μια ΑΕΚ, που αν της αφαιρέσεις τον παικταρά που λέγεται Τσούμπερ, θα είναι μια ομάδα που δύσκολα θα μείνει στην πρώτη τετράδα. Μια ομάδα με πολλά προβλήματα στην άμυνα και μια ομάδα με την ψυχολογία ενός “μικρού” που ο περίγυρός του προσπαθεί να τον πείσει ότι είναι “μεγάλος”. Ο τρόπος που αντέδρασε στο ματς με τον Άρη, όταν έμεινε με 10 παίκτες και όταν έγινε το 2-1, τα λέει όλα. Αλλά και το 2-0 ήταν μαγική εικόνα. Το ένα γκολ ήρθε από το πουθενά, το άλλο ήταν δώρο των διαιτητών με το ανύπαρκτο πέναλτι, ενώ ο Άρης είχε χάσει τις μεγάλες ευκαιρίες και είχε δύο δοκάρια. “Ψυχάρες και λαός για τίτλο” έγραφε χθες το κιτρινόμαυρο έντυπο. Για γέλια...
Βλέπω όμως και έναν Άρη, που άλλοτε σου στέλνει το μήνυμα ότι είναι ικανός για την υπέρβαση και άλλοτε ότι το ταβάνι του είναι αρκετά χαμηλό για να χωρέσουν υψηλοί στόχοι. Την ΑΕΚ την έπαιξε στο ΟΑΚΑ όπως η γάτα το ποντίκι, ακόμη και με 11 εναντίον 11. Αλλά, για πολλοστή φορά, αποκαλύφθηκε η μεγάλη αδυναμία του: Δεν ξέρει να σκοράρει. Αν δεν υπήρχε η “πεντάρα” επί του Παναιτωλικού, το ταμπλό θα έδειχνε ότι επιθετικά έχει την ίδια, πάνω-κάτω, επίδοση με τη Λαμία, τον ΟΦΗ, τον Παναιτωλικό, ή τον ΠΑΣ Γιάννινα. Είχε και πέρσι εξαιρετική άμυνα, όπως και φέτος, αλλά δεν του έφτασε ούτε για τη δεύτερη θέση, ακριβώς επειδή υστερούσε επιθετικά, όπως και φέτος...
Όσο για τον Παναθηναϊκό, απλά... δεν τον βλέπω. Μεγάλο όνομα, μικρή ομάδα. Από τον ΟΦΗ δεν έχασε χάρη μόνο στην εύνοια της τύχης και παρόμοιες συμφορές τον περιμένουν πολλές στο Πρωτάθλημα, διότι η ποιότητά του αρκεί μόνο για συμμετοχή στα πλέι οφ. Κι αυτό, επειδή δεν υπάρχουν δυο-τρεις μικρομεσαίοι ικανοί να διεκδικήσουν πλασάρισμα στην εξάδα.
Συμπέρασμα: Κανείς από τους μεγάλους δεν πείθει ακόμη. Οποίος καταφέρει να ενισχυθεί τον Ιανουάριο και ανεβεί επίπεδο, θα γίνει το φαβορί. Όλοι ξέρουν τις αδυναμίες τους. Το ζήτημα είναι ποιος μπορεί να ξοδέψει και ποιος ξέρει να κάνει τις σωστές επιλογές...
