Αγαπητή Metrosport
Ενα νόμισμα έχει δύο όψεις. Σε όλους αρέσει περισσότερο να βλέπουν την πιο όμορφη. Οπως να βλέπουν και ένα ποτήρι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο.
Από τις δύο αναγνώσεις των πέντε επίσημων φετινών αγώνων του ΠΑΟΚ, πιο βολική είναι η ευχάριστη: Είναι μάγκες ο Λουτσέσκου και οι παίκτες. Πέτυχαν όσα κανείς δεν πίστευε, με δύο προκρίσεις επί Μπειτάρ και Χάιντουκ, με μια άνετη νίκη επί του κακού δαίμονα Αστέρα Τρίπολης, με δέκα γκολ ενεργητικό και μόνο ένα παθητικό. Ξεχνάμε τις κομβικές λεπτομέρειες που έκριναν την έκβαση όλων αυτών των αγώνων, μένουμε στο αποτέλεσμα και αρχίζουμε τους διθυράμβους.
Εστω κι αν δεν παραλείπουμε να επισημαίνουμε τα κενά του ρόστερ και την ανάγκη της ομάδας για δυο-τρεις ακόμη καλές μεταγραφές. Αν, όμως, θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πάμε στην άλλη ανάγνωση: Ναι, ο ΠΑΟΚ προχωράει κερδίζοντας χρόνο και ηρεμία. Ναι, γίνεται καλή δουλειά, που βοήθησε, μέχρι στιγμής, να αποτραπούν οι αποτυχίες και οι αναταράξεις που θα προκαλούσαν.
Ναι, Οζντόεφ και Σαμάτα χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν, άρα ο ΠΑΟΚ θα είναι, λογικά, καλύτερος αργότερα. Ναι, όλη η ομάδα έχει περιθώρια βελτίωσης. Και ναι, όλοι προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Αλλά για να προκύψουν αυτά τα αποτελέσματα βοήθησαν πολύ οι ευνοικές συγκυρίες και τα απροσδόκητα “χοντρά” λάθη των αντιπάλων. Δηλαδή η τύχη. Και η τύχη δεν μπορεί να είναι πάντα στο πλευρό σου. Κάποιες στιγμές θα περάσει απέναντι και τότε όχι μόνο θα φανούν αλλά και θα κοστίσουν οι αγωνιστικές αδυναμίες σου και τα κενά στο ρόστερ σου.
Μέχρι και πριν από τη ρεβάνς με τη Χάιντουκ, το πόρισμα της πλειονότητας των οπαδών του ΠΑΟΚ εξέφραζε πλήρως την πραγματικότητα: “Η ομάδα είναι μονότονη και προβλέψιμη. Με το ποδόσφαιρο που παίζει δεν μπορεί να πάει πουθενά. Ιδιαίτερα στα χαφ είναι γυμνή. Χρειάζεται οπωσδήποτε δύο μέσους, αλλά και έναν εξτρέμ”. Οι δύο “τριάρες” με τη Χάιντουκ και τον Αστέρα έφεραν πολλά χαμόγελα και άλλαξαν ελαφρώς τις εντυπώσεις. Ο Ζίβκοβιτς “ξαναγεννήθηκε”, ο Μουργκ έγινε... MVP, o Βιειρίνια είναι πάντα εδώ, ο Σβαμπ έγινε… έφηβος και πάει λέγοντας. Λογικό.
Αλλά ακόμη πιο λογικό είναι νομίζω να μείνουμε όλοι προσγειωμένοι. Οχι για να αμφισβητήσουμε την ομάδα, όχι για να συνεχίσουμε την “γκρίνια”, όπως θέλουν να χαρακτηρίζουν οι αιθεροβάμονες την κριτική και τις εύλογες ανησυχίες, αλλά για να δώσουμε πίστωση χρόνου σε όλους (διοίκηση και ομάδα) για να κάνουν αυτό που πρέπει ώστε τελικά να δούμε έναν ΠΑΟΚ αληθινά μεγάλο αγωνιστικά. Εναν ΠΑΟΚ με πλήρες ρόστερ, πιο ποιοτικό, με σταθερά καλή απόδοση, που, αν ξεπεράσει και το εμπόδιο της Χαρτς, θα μπορεί να σταθεί στον όμιλο του Κόνφερενς Λιγκ και που θα είναι ικανός να διεκδικήσει τους δύο τίτλους στην Ελλάδα.
Γιατί εδώ προκύπτει το εξής απλοϊκό αλλά χρήσιμο ερώτημα: “Είναι η Μπειτάρ, η Χάιντουκ και η Χαρτς καλύτερες ομάδες από την ΑΕΚ, τον Παναθηναικό και τον Ολυμπιακό, με τους οποίους θα παλέψει ο ΠΑΟΚ στο Πρωτάθλημα και το Κύπελλο; Και ένα ακόμη ερώτημα: Εστω και με δυο-τρεις μεταγραφές ακόμη, θα είναι ο ΠΑΟΚ ικανός να πετύχει τους στόχους του δίνοντας μάχες και στα τρία μέτωπα; Αυτά είναι τα ζητούμενα.
Με το συμπάθιο, αλλά προτιμώ την προσέγγιση του Λουτσέσκου: Βήμα-βήμα και τα… ταρατατζούμ ας μείνουν για το τέλος. Καλά τα πάρτι των παικτών μπροστά στη θύρα 4 μετά από κάθε νίκη, αλλά αν η σεζόν λήξει (πάλι) με σκυμένα κεφάλια και συγνώμες, θα αποδειχθεί (πάλι) ότι δεν είχαν κανένα νόημα. Καλά και τα αποθεωτικά σχόλια αυτή την εποχή, αλλά η διάρκεια θα δείξει αν θα γίνουν δικαιολογημένα ύμνοι, ή αν απλώς εξέφραζαν ευσεβείς πόθους, δυσανάλογους με τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας.
ΥΓ. Υπομονή, ναι. Αισιοδοξία, ναι. Στήριξη, ναι. Θετική ενέργεια, ναι. Αλλά να ξέρουμε τι μας γίνεται και να μην πάψουμε να στοχεύουμε, ανά χρονική στιγμή, στα αυτονόητα. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, δύο (πρέπει να) είναι οι στόχοι. Ο πρώτος: Πρόκριση επί της Χαρτς. Ο δεύτερος: Ενίσχυση, ενίσχυση, ενίσχυση...
