Θεωρούσα και θεωρώ ακόμη πολύ υποτιμητική για τη χώρα μου την έξωθεν παρέμβαση που οδηγεί (;) στην εξυγίανση του ελληνικού αθλητισμού. Όχι φυσικά από αλαζονεία, αλλά διότι αδυνατώ να πιστέψω ότι χρειαζόμαστε ως ιθαγενείς την επιβολή των Ευρωπαίων για να φτιάξουμε κάτι που βλέπουμε εδώ και χρόνια πως παραμένει θνησιγενές.
Τα τελευταία δύο χρόνια βρισκόμαστε σε καθεστώς εξυγίανσης με επιτροπές, νέα διοίκηση, επιτροπείες και προσβλητικές μέχρι ενός σημείου παραινέσεις από εκπροσώπους της UEFΑ που ήρθαν να μας κουνούν το δάκτυλο, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά πως μόνο αμόλυντο δεν είναι το σύστημα και στην ευρωπαϊκή διαιτησία.
Ελα ντε που όμως όλοι τους αντιμετωπίζουμε διαφορετικά, τουλάχιστον στην εν Ελλάδι παρουσία τους. Ομάδες, πρόεδροι, προπονητές, παίκτες, φίλαθλοι. Υπάρχει κανείς να πιστεύει πως τον Ελληνα διαιτητή δε θα τον έπαιρναν… καροτσάκι οι ποδοσφαιριστές στην πρώτη του τραβηγμένη απόφαση; Στον ξένο, όμως, μακριά. Σεβασμός, ακόμη και στα λάθη.
Γιατί; Προφανώς διότι θεωρούν όλοι πως στη μία περίπτωση τα όποια λάθη είναι ανθρώπινα. Πως ο ξένος κάνει λάθος από απροσεξία, ενώ ο Έλληνας από σκοπιμότητα. Εχει ριζωθεί σε μεγάλο βαθμό μέσα μας αυτή η άποψη, μετά από τόσα χρόνια… παράγκας, που, κακά τα ψέματα δεν είναι εύκολο να εξαλειφθεί.
Ακόμη και για το VAR. Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα κακής εφαρμογής του (π.χ. Βραζιλία στο Μουντιάλ, Μπάγερν, Μπαρτσελόνα, Μπεσίκτας στα πρωταθλήματα της Γερμανίας της Ισπανίας και της Τουρκίας) που μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως ούτε αυτό αποτελεί πανάκεια.
Όμως εδώ, στην Ελλάδα, μάλλον μιλάμε για πολύ…. ειδικές καταστάσεις. Τόσο πολύ που, ναι, ακόμη κι όσοι πίστευαν ότι δε θα έχουν χαϊρι με το VAR, αρχίζουν να αλλάζουν γνώμη. Ναι, διότι πολύ απλά με τη χρήση του σταματούν τα κραυγαλέα λάθη, ή έστω τελειώνουν τα άλλοθι. Κανείς δεν μπορεί να πει πλέον πως δεν είδε. Κι αν το πει, θα εκτεθεί ακόμη περισσότερο. Ξεγυμνώνει, εν ολίγοις, αυτούς που συνεχίζουν να θρέφουν και να τρέφονται από το παρασιτικό σύστημα των ελεγχόντων και ελεγχομένων.
Συνεπώς, όσο κι αν μας φαίνεται υποτιμητικό, και ξένοι και var. Γιατί δυστυχώς εδώ δε γίνεται αλλιώς… Διότι ό,τι και να λέμε και όπως κι αν δικαιολογούμαστε, πιστεύουμε κι εμείς (εκ… πείρας μάλλον) βαθιά μέσα μας στην ελληνική λαμογιά. Θεωρούμε ότι το σύστημα είναι ένα αδηφάγο τέρας και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε (δίκαια πολλές φορές) με τεράστια καχυποψία και προκατάληψη τον φοβισμένο Ελληνα διαιτητή.
Φταίει κι αυτός, φυσικά, για αυτή μας την άποψη. Δεν πιστεύω ότι είναι χειρότερος σε ικανότητες από τους ξένους. Εμαθε όμως τόσα χρόνια να υπηρετεί ένα σύστημα για να μπορεί να παίζει αλλά και να ανελιχθεί και πλέον ακόμη κι αν τον ελευθερώσεις από τα δεσμά του μοιάζει να διακατέχεται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Είναι φοβικός. Θέλει τον δυνάστη του…
Πραγματικά μετά το επιτυχημένο πείραμα Μπορμπαλάν αλλά και Γκεστράνιους, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Μετά και το χθεσινό της Νέας Σμύρνης, το αίτημα μοιάζει πλέον να αποκτά... οικουμενικότητα από τις ομάδες της Super League. Ξένοι διαιτητές! Μέχρι να τους αποδομήσουμε κι αυτούς. Να είστε σίγουροι πως θα βρούμε τον τρόπο…
