Είναι, άραγε, το πρόβλημα της Εθνικής ομάδας ότι δεν έχουν διάθεση οι διεθνείς; Ή μήπως είναι ότι μετά τον Ρεχάγκελ και τον Σάντος δεν βρέθηκε ο κατάλληλος προπονητής;
Πρώτα – πρώτα, δεν χρειάζεται κανένας ψυχολόγος, κανένας επικοινωνιολόγος και κανένας διπλωμάτης για να πείσει τους παίκτες να έχουν διάθεση για να υπηρετήσουν τη φανέλα με το εθνόσημο. Οποιος δεν θέλει να παίξει για την Εθνική, δεν παίζει. Οποιος δεν αισθάνεται ότι είναι τιμή να φοράει τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, δεν πρέπει να κληθεί ποτέ. Είναι γελοίο να λέμε ότι πρέπει να ντοπάρουμε ψυχολογικά κάποιον παίκτη για να θέλει να παίξει και να ματώσει για την Εθνική.
Ας μη γελιόμαστε. Δεν είναι θέμα διάθεσης. Ούτε και θέμα προπονητή. Ναι, άλλο ο Ρεχάγκελ και άλλο ο Σκίμπε, για παράδειγμα. Ναι, παίζει ρόλο και ο προπονητής στο πώς θα εμφανιστεί και θα λειτουργήσει μια Εθνική ομάδα κι ας είναι ελάχιστες οι μέρες που βρίσκεται με τους παίκτες. Το κυριότερο, όμως, είναι τι είδους παίκτες διαθέτει αυτή η Εθνική ομάδα και αν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο.
Στους τρεις τελευταίους αγώνες, δύο με Σκίμπε και έναν με Αναστασιάδη, τον προχθεσινό, πόνεσαν τα μάτια μας, πόνεσαν και τα μυαλά μας. Είδαμε μια βαρετή, κουραστική, εκνευριστική ομάδα, που δεν μπορούσε να ρολάρει. Μόνο ποδόσφαιρο δεν παίζει αυτή η ομάδα, εξ ου και οι πολύ λίγες ευκαιρίες που δημιουργεί.
Αν σώνει και καλά πρέπει να βρεις κάποιους διακριθέντες, θα ξεχωρίσεις ελάχιστους κι αυτούς για το φιλότιμό τους, ή για τα μαρκαρίσματά τους, ή για τα τρεξίματά τους. Χαμάληδες έχουμε πολλούς. Παίκτες ποιότητας πολύ λίγους, που χάνονται κι αυτή στο όλο κακό σύνολο.
Προχθές, με τη Φινλανδία, κορυφαίος ήταν ο γεροΤοροσίδης. Όχι γιατί είχε περισσότερο πάθος, αλλά γιατί ξέρει μπάλα. Περιμέναμε κάτι από τον Φορτούνη, αλλά τα θαλάσσωνε κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα. Περιμέναμε από τον Πέλκα, αλλά χάθηκε στη μετάφραση. Περιμέναμε από τον Μήτρογλου, αλλά ποτέ δεν πήρε την μπάλα. Και, τελικά, μας άρεσε εκτός από τον Τοροσίδη μόνο ο Ζέκα. Ο οποίος έτρεχε σαν σκύλος. Μόνο που το ποδόσφαιρο το παίζουν κυρίως οι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές και λιγότερο οι τρεχαλατζήδες και οι φιλότιμοι.
Ενας Θεός, στην κυριολεξία, ξέρει πώς θα μπορέσει ο Αγγελος να παρουσιάσει μια ομάδα που θα παίξει καλό ποδόσφαιρο. Θα ακουμπήσει με ένα μαγικό ραβδί για να δώσει στον Ελληνα ποδοσφαιριστή την ποιότητα που δεν έχει; Δεν γίνεται αυτό. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα δημιουργήσει ένα σύνολο «δεμένο», με καλή «χημεία», που θα μπορεί να παίρνει τα αποτελέσματα. Διότι, αν πέτυχαν κάτι ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος, αυτό ακριβώς ήταν…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (17/11)