Της ζωής του το παιχνίδι!

Πριν από οκτώ περίπου μήνες ο Παναγιώτης Διλμπέρης πήρε απόφαση ζωής. Εγκατέλειψε την Ελλάδα, για να περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Μετά από επτά χρόνια προπονητικής στην Ελλάδα έψαξε για μεγαλύτερα κίνητρα, αναζητώντας καλύτερο μέλλον.

Ετσι, αποφάσισε να μεταβεί στις ΗΠΑ και να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο από τη… βάση του. Εμπειρία ζωής, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για την οικογένεια του, η οποία τον ακολούθησε μάλιστα λίγους μήνες μετά.

Ο 43χρονος τεχνικός εξιστορεί στη «Μetrosport» την περιπέτεια του στις Ηνωμένες Πολιτείες, για την απόφαση του να φύγει, αλλά και τα όσα βιώνει στο νέο του περιβάλλον.

Δίπλα στη λίμνη του Οντάριο

Η πόλη του Ρότσεστερ έχει περίπου 200.000 κόσμο. Είναι γνωστή για την Kodac, που έκλεισε τώρα πια, αλλά και την Xerox. Είναι επίσης γνωστή για τους ιδιοκτήτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τζόελ και Αβραάμ Γκλέιζερ, που κατάγονται από εκεί. Βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Οντάριο και έχει γύρω-γύρω χωριά.

Σε ένα από αυτά μένει ο Παναγιώτης Διλμπέρης, από κοινού με την οικογένεια του (σ.σ. Fairport λέγεται το χωριό). «Πρόκειται για ήσυχη, κλασική αμερικάνικη πόλη, με πολύ χιόνι τον χειμώνα και απίστευτο καλοκαίρι, αλλά και άνοιξη…», λέει ο Παναγιώτης Διλμπέρης, που εξιστορεί τα όσα έχει βιώσει.

 Οταν ανακοινώθηκε η πρόσληψη του...

- Παναγιώτη, καταρχάς πώς προέκυψε η πρόταση από τις ΗΠΑ;

«Ηταν διακαής πόθος να κάνω προσπάθεια, προκειμένου να γνωρίσω το ποδόσφαιρο σε άλλη χώρα του εξωτερικού. Είχα στείλει αρκετά βιογραφικά και είχα έρθει σε επαφή με αρκετούς ανθρώπους, αλλά στο Ρότσεστερ, το προώθησαν οι Γιώργος Κυριαζής και Μάκης Καρυπίδης, που ζουν εδώ, αλλά και ο ιδιοκτήτης του Super 9, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Ετσι, άρχισαν οι συζητήσεις, που κατέληξαν σε πενταετές συμβόλαιο».

- Τί σκέφτηκες; Τί σε οδήγησε να πάρεις την τελική απόφαση;

«Η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε συνάρτηση με το γεγονός ότι έπρεπε να βρω νέα κίνητρα για να βελτιωθώ ως προπονητής, αλλά και ως άνθρωπος – αν και στα επτά χρόνια προπονητικής καριέρας ελάχιστα έμεινα δίχως προπονητική θέση σε πάγκο ομάδας – με ώθησαν να πω το ναι».

- Ποιος ήταν ο λόγος της ξενιτιάς; Επαγγελματικός ή οικονομικός;

«Από την μία πλευρά, ήταν η καλύτερη οικονομική πρόταση και από την άλλη η ελπίδα, οι νέοι ορίζοντες και οι νέοι στόχοι, που είχαν παρουσιαστεί, πόσω μάλλον σε μία χώρα, που το ποδόσφαιρο δεν είναι το πρώτο άθλημα, ωστόσο κάνει καθημερινά μεγάλα άλματα προόδου».

«Ενα μέτρο χιόνι»

- Ποια ήταν η πιο δύσκολη μέρα, αλλά και η πιο χαρούμενη;

«Η πιο δύσκολη μέρα ήταν όταν το χιόνι έφτασε το ένα μέτρο και έπρεπε να φύγω για τουρνουά σε άλλη πόλη και στις 6 το πρωί για περίπου 30 λεπτά καθάριζα το χιόνι για να ελευθερώσω το αυτοκίνητο. Η πιο όμορφη ήταν αναμφίβολα στις 5 Οκτωβρίου 2017, όταν ήρθε η γυναίκα μου, με τις κόρες μου για μόνιμη εγκατάσταση, δύο μήνες, αφότου είχα έρθει εγώ!».

 Το γήπεδο του συλλόγου στο Ρότσεστερ

- Πώς αντιμετώπισε την είδηση η οικογένεια σου;

«Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Ηξεραν ότι το ήθελα πολύ και πιθανότατα να ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να επιλέξω, μιας και ουκ ολίγες φορές είχα αναφέρει την επιλογή εκτός Ελλάδας. Από την άλλη, πήγα στο εξωτερικό, στην άλλη μεριά, όμως, της γης, οπότε και η απόσταση, η διαφορά ώρας θα μας απομάκρυνε αρκετά από την επικοινωνία και τη δυνατότητα συχνών επιστροφών».

- Ποια είναι η καθημερινότητα σου;

«Δουλειά τόσο στο γήπεδο, με πολλές ώρες καθημερινών προπονήσεων και ταυτόχρονα μπόλικη γραφική δουλειά και αναζήτηση, για να δώσω ότι καλύτερο μπορώ σε αυτά τα παιδιά και στον σύλλογο γενικότερα. Τον χρόνο, που απομένει, τον περνώ με την οικογένεια μου».

«Ταινία αμερικάνικης παραγωγής»

- Εχεις προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα;

«Μετά από επτά μήνες όλα γύρω μου μοιάζουν πλέον τόσο οικεία, σε σχέση με τις πρώτες μέρες, που όλα ήταν σαν να παρακολουθώ ταινία αμερικάνικης παραγωγής. Ακόμη και η κουλτούρα, οι συνήθειες των ανθρώπων, άρχισαν να γίνονται καθημερινότητα και να ζούμε τον αμερικάνικο τρόπο ζωής.

Βέβαια, δεν πιστεύω ότι έχω προσαρμοστεί πλήρως, αλλά ως οικογένεια έχουμε κάνει μεγάλα βήματα προόδου και ο χρόνος είναι σύμμαχος.

Συν τοις άλλοις, η ύπαρξη αρκετών Ελλήνων μας δίνει τη δυνατότητα ομαλότερης προσαρμογής. Βασικά, η μετάβαση από τις χρόνιες συνήθειες της ελληνικής πραγματικότητας σε νέα κουλτούρα θέλει αρκετό χρόνο για να γίνει πλήρης. Αν γίνει κιόλας ποτέ ολοκληρωτικά για έναν άνθρωπο, που ήταν και είναι πολύ περήφανος για την ανεξαρτησία, τη ζωντάνια και το ταπεραμέντο του Ελληνα!».

Δοκιμαστικά με την πρώτη ομάδα

- Ποια είναι τα προβλήματα, που αντιμετώπισες από την αρχή, αλλά ακόμη και τώρα, αν υπάρχουν;

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η γλώσσα, καθώς οι Αμερικάνοι μπορεί να μιλούν αγγλικά, ωστόσο έχουν τη συνήθεια να παραποιούν τις λέξεις και επίσης να τις προφέρουν πολύ γρήγορα και κομμένες... Επίσης, δεν συνηθίζουν να μιλούν αργά, ακόμη κι αν καταλάβουν ότι ο συνομιλητής τους δεν είναι γνώστης της αγγλικής. Ευτυχώς, μετά από τόσους μήνες εδώ, πλέον θεωρώ ότι τόσο εγώ, όσο και η οικογένεια μου, μπορούμε να συνεννοηθούμε εύκολα».

«Εντυπωσιακή οργάνωση, αργοί ρυθμοί»

- Τι σε έχει εντυπωσιάσει και τί όχι;

«Με έχει εντυπωσιάσει η οργάνωση του κράτους και ο κρατικός μηχανισμός. Η εφορία είναι πολύ υψηλή, αλλά τα χρήματα πηγαίνουν σε τρόπους, ώστε να γίνει η ζωή τους πιο άνετη και χωρίς γραφειοκρατία. Είναι καθημερινότητα, που δεν σου αποσπά χρόνο, κάτι περισσότερο από τη δουλειά σου και την οικογένεια σου.

Βέβαια, όλο αυτό δημιουργεί αργούς ρυθμούς ζωής, χωρίς την έκπληξη και το απρόβλεπτο της ελληνικής ζωής, κάτι που σαφώς μας λείπει, αλλά μέχρι εκεί, που δίνει χρώμα στη ζωή και όχι φυσικά στο σημείο να έχεις προβλήματα λειτουργίας».

- Αρα, οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί; Πώς είναι η κατάσταση στην πόλη;

«Γενικότερα η οργάνωση της κοινωνίας είναι τέτοια, που οι ρυθμοί είναι αργοί σε σχέση με τους ελληνικούς. Κάθε τι είναι προγραμματισμένο μήνες πριν...».

- Μπορείς να δώσεις ένα παράδειγμα;

«Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά είναι τα ραντεβού με τους καθηγητές των παιδιών μου, το οποίο είναι προγραμματισμένο μήνες πριν, σε ακριβή τόπο, μέρα και ώρα! Δίχως τον προγραμματισμό δεν ξεκινά τίποτα. Οπως το Πρωτάθλημα της Football League, για παράδειγμα, που είναι να ξεκινήσει τέλη Αυγούστου και αρχίζει λίγο μετά την παρέλαση (σ.σ. χαμόγελα)».

«Ποδόσφαιρο στη βάση του»

 Από το camp των τερματοφυλάκων

- Τι μαθαίνεις εκεί, που μπορείς να το αξιοποιήσεις σε περίπτωση επιστροφής σου;

«Οι γνώσεις έρχονται σε όλα τα επίπεδα. Στη βελτίωση της αγγλικής γλώσσας για παράδειγμα, αλλά και της ποδοσφαιρικής ορολογίας, αλλά και στις επιστήμες, όπως και την τεχνολογία. Πολύ περισσότερο είναι το γεγονός ότι βρίσκομαι δίπλα σε έναν άνθρωπο, που έχει φτιάξει ακαδημία ποδοσφαίρου μόνος του και έχει σπουδάσει, έχει ασχοληθεί με τις αναπτυξιακές ηλικίες. Εστιάζω το ποδόσφαιρο στη βάση του και είμαι αναγκασμένος να έχω γνώση για την αναλυτική προσέγγιση της κάθε τεχνικής ενέργειας στο ποδόσφαιρο!».

- Πώς σε υποδέχτηκε ο σύλλογος; Εχεις ανθρώπους δίπλα σου;

«Σε ότι έχω χρειαστεί μέχρι τώρα ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Βίκτορ Πάκο, είναι πολύ κοντά μου. Βεβαίως, ο Γιώργος Κυριαζής, αλλά και ο Μάκης Καρυπίδης είναι συνεχώς και σε διαρκή επαφή μαζί μου, από την πρώτη κιόλας στιγμή και είναι καλή ευκαιρία για να τους ευχαριστήσω».

- Ποια είναι η νέα σου ομάδα; Πώς είναι το Πρωτάθλημα;

«Η ομάδα είναι η Super 9 Soccer Academy LLC και για πρώτη φορά θα δημιουργηθεί ομάδα για το Πρωτάθλημα της Αμερικής UPSL. Θα ξεκινήσουμε με παιχνίδια στον όμιλο μας και μετά έχουμε τα play off, περίπου όπως στο NBA. Η όλη διαδικασία αρχίζει τον Απρίλιο και τελειώνει στα μέσα Αυγούστου. Ταυτόχρονα, έχω δημιουργήσει ακαδημία τερματοφυλάκων εντός της ακαδημίας και ήδη μετρά αρκετά μέλη. Στόχος είναι η δημιουργία για την επόμενη χρονιά και νέων τμημάτων στις μικρές ηλικίες και γενικότερα η ανάπτυξη του ομίλου».

«Αθλημα, όχι θρησκεία»

- Σε ποιο επίπεδο βρίσκεται το ποδόσφαιρο, αλλά και η κατάσταση των ποδοσφαιριστών;

«Βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς ανάπτυξης και αναζήτησης. Το ΝΒΑ, το μπέιζμπολ, αλλά και φυσικά το American Football είναι πιο δημοφιλή. Εδώ το ποδόσφαιρο δεν αντιμετωπίζεται ως θρησκεία, όπως στην Ελλάδα. Κανένα άθλημα. Είναι χώρος διασκέδασης και εκγύμνασης των ανθρώπων! Αλλωστε, διακρίνω ότι τα νεαρά παιδιά ασχολούνται ταυτόχρονα και με άλλα αθλήματα, λόγω της σχολικής αγωγής, αλλά και με στόχο να διακριθούν σε κάποια απ' αυτά και να πάρουν πιθανή υποτροφία σε κάποιο πανεπιστήμιο, οπότε κι αυτό κάνει δύσκολο το έργο των προπονητών, αλλά και το δικό μου, που αγαπώ το ποδόσφαιρο όσο τίποτα άλλο»!

Προπόνηση τερματοφυλάκων σε διπλανή πόλη

- Ποιο είναι το μπάτζετ; Μπορούν να γίνουν συγκρίσεις με την Ελλάδα;

«Το μπάτζετ δεν είναι πολύ υψηλό. Ο λόγος είναι ότι θα αξιοποιήσουμε κατά βάση τους ποδοσφαιριστές, που παράγει η ακαδημία. Είναι ο κύριος στόχος μας, για να δείξουμε δηλαδή ότι το ποδόσφαιρο για το SUPER 9 δεν σταματά στα 18 χρόνια, αλλά μπορεί κάποιος να αγωνιστεί σε ανδρικό επίπεδο και να διακριθεί. Να προχωρήσει περαιτέρω».

«Το μάρκετινγκ συντηρεί τα πάντα»

- Πώς είναι οι ομάδες από θέμα μάρκετινγκ;

«Είναι αυτό, που συντηρεί τα πάντα στον αθλητισμό της Αμερικής. Πάρα πολλά χρήματα προέρχονται από τον χώρο της εστίασης και του φαγητού, όπως επίσης και της βιομηχανίας αυτοκινήτων. Αν κάποιος παρακολουθήσει τον τελικό του αμερικάνικου Football, τότε βλέπει 4,5 ώρες διάρκεια παιχνιδιού με τεράστια διαλείμματα για διαφημίσεις. Εχουν προσαρμόσει τα πάντα γύρω από το μάρκετινγκ».

- Υπάρχει δίκτυο προπονητών ποδοσφαίρου ή κάποια σεμινάρια επιμόρφωσης;

«Υπάρχουν περίπου επτά βαθμίδες διπλωμάτων, όχι όμως υπό την αιγίδα της UEFA. Είναι δικά τους, οπότε πιστεύω ότι σε μερικά χρόνια θα έρθει και εδώ η UEFA, για να οργανώσει καλύτερα το ποδόσφαιρο και να εκμεταλλευτεί τη δυναμική της τεράστιας χώρας και τότε οι κάτοχοι των διπλωμάτων UEFA, θα έχουμε περισσότερες προοπτικές».

 Με την Κ16 σε τουρνουά

- Είσαι ικανοποιημένος από τις εγκαταστάσεις;

«Η χαρά του αθλητή. Είναι υπέροχο το πόσα γήπεδα υπάρχουν τόσο κλειστά, όσο και ανοιχτά. Κάθε σχολείο έχει όλων των ειδών τα γήπεδα για όλα τα σπορ. Κάθε κολέγιο και κάθε οικισμός έχει δικά του γήπεδα ανοιχτά, αλλά και κλειστά, τα οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις, κατόπιν βέβαια συμφωνίας και με επινοικίαση».

- Ισχύει ότι οι Αμερικάνοι επενδύουν και προετοιμάζονται για Μουντιάλ;

«Θέλουν πραγματικά να το ανεβάσουν ψηλότερα, αλλά είναι τόσα πολλά τα άλλα σπορ, που πιστεύω θα πάρει χρόνο. Θα γίνει όμως, διότι κανένα άλλο άθλημα, εκτός του μπάσκετ, δεν συγκεντρώνει τόση ενέργεια, πάθος, δράση και εκπλήξεις όσο ο... βασιλιάς των σπορ».

«Θα με περνούσαν για τρελό»

- Παρακολουθείς την αθλητική δραστηριότητα στην Ελλάδα;

«Παρακολουθώ τις εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα, όπως τις συγκεντρώσεις, που έγιναν για τη Μακεδονία. Με έκαναν πολύ υπερήφανο. Δεν θέλω, βέβαια, να χάνω επαφή και με την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Ετσι, λοιπόν, έχω δει σχεδόν όλα τα παιχνίδια, που έχουν μεταδοθεί τηλεοπτικά του Ηρακλή. Είδα και όσα μπόρεσα του Πανσερραϊκού. Ελπίζω, στην άνοδο του Ηρακλή. Καθημερινά βλέπω τις εξελίξεις. Με λυπεί η κατάσταση στον Πανσερραϊκό (σ.σ. πρόσφατα πήρε μαζί του, τους Τσιμίκα και Βοσκόπουλο στις ΗΠΑ). Επίσης, άσχημη εντύπωση μου έκανε τα όσα ήρθαν και μου είπαν άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων για τα όσα έγιναν στη Super League. Ενιωσα μεγάλη ντροπή και μάλλον αυτό είναι στην κυριολεξία να γίνεσαι... διεθνώς ρεζίλι»

 Θεωρία σε προτζέκτορα

- Τελικά, Παναγιώτη βλέπεις τον εαυτό σου για πολλά χρόνια εκεί;

«Αν κάποιος, μου έλεγε πέρσι τέτοιο καιρό ότι μετά από ένα χρόνο θα ήμουν εδώ, θα τον περνούσα σίγουρα για τρελό. Αρα, σταμάτησα να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Ζω και απολαμβάνω το παρόν, με στόχο να αναρριχηθώ στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, χωρίς βέβαια να αποκλείω τίποτα. Απλά έχω πέντε χρόνια συμβόλαιο με το SUPER 9 και έχω σκοπό να δικαιώσω τον ιδιοκτήτη, αλλά και να δικαιωθώ. Μα όπως πάντα, σύμφωνα με τον πρότερο ποδοσφαιρικό μου βίο, να αναρριχηθώ μέσα από τη δουλειά και με προσεκτικά βήματα. Μα πάνω απ' όλα με τη βοήθεια του Θεού!».