«Καλά ρε Κουλ; Παίζει Τότεναμ – Ιντερ στο Λονδίνο κι εσύ πας να δεις παιχνίδι της Μίλγουλ με την Μπέρμιγχαμ;». Ήταν ένα από τα πολλά μηνύματα που πήρα, όταν ανάρτησα την παρουσία μου στο «The Den».
Η απάντηση απλή και αυθόρμητη. Την Ιντερ και την Τότεναμ τις έχουμε δει πολλάκις. Οπως και ανάλογα παιχνίδια για το Champions League. Αυτό που δεν είχαμε δει ήταν αν πραγματικά το ποδόσφαιρο είναι στο σπίτι του. Η εμπειρία να παρακολουθήσεις παιχνίδια μικρών κατηγοριών στο Νησί, είναι από μόνο του κάτι διαφορετικό.
Η αλήθεια είναι ότι για να βρεθείς από την μια πλευρά του Λονδίνου στην άλλη θέλει κόπο και χρόνο. Συνολικά αλλάξαμε τρία μετρό, πήραμε ένα λεωφορείο και περπατήσαμε για 15 λεπτά, έτσι ώστε να βρεθούμε στο θρυλικό «The Den». Ενα γήπεδο που πήρε την θέση του «Old The Den» το 1993, όπου και χτίστηκε το νέο στολιδάκι της Μίλγουολ. Η χωρητικότητα του πλέον ξεπερνά οριακά της 20.000 και παρέχει στον φίλαθλο, ότι πραγματικά ζητήσει.
Πλησιάζοντας στο γήπεδο, μια μεγάλη καντίνα με τα… βρώμικα μας υποδέχτηκε με την κάπνα της και τις μυρωδιές από τα λουκάνικα και τις τηγανητές πατάτες. Λίγο πιο δίπλα, ο παλιός παραδοσιακός καφενές των παλιών φίλων της Μίλγουολ. Εκεί μύριζε… ψαρίλα, καθώς τα fish and chips είχαν την τιμητική τους. Λίγα μέτρα πιο κάτω μια μικρή, ταπεινή μπουτίκ, χωρίς τη μεγάλη ποικιλία από καλούδια, αλλά αρκετά «ζεστή» για να υποδεχτεί τους φίλους των «λιονταριών». Λίγο πριν μπεις στο γήπεδο, όμορφα, τακτοποιημένα office tickets, όπου οι φίλοι είχαν την δυνατότητα να επιλέξουν εισιτήρια για όλες τις θύρες και με τη χρήση πιστωτικής κάρτας.
Η αναμέτρηση της Μίλγουλ με την Μπέρμιγχαμ έγινε ακριβώς την ίδια ώρα με αυτή της Τότεναμ με την Ιντερ, μεσοβδόμαδα και με πολλούς φίλους της Μίλγουολ να έρχονται με τα ρούχα της δουλειάς. Τα εισιτήρια που κόπηκαν ήταν λίγο παραπάνω από 11.000. Την παράσταση ωστόσο έκλεψαν οι περίπου 1.000 οπαδοί της Μπέρμιγχαμ και για να είμαστε ειλικρινείς οι φίλοι της Μίλγουολ δεν δικαιολόγησαν τη φήμη που έχει χτιστεί σχετικά με την… αγριάδα τους. Οχι όμως για την αγάπη τους, την ποδοσφαιρική τους παιδεία και την λατρεία τους για το άθλημα.
Ο τρόπος που πανηγύριζαν για ένα τάκλιν, για ένα κερδισμένο πλάγιο άουτ, αλλά και το αυθόρμητο χειροκρότημα προς τους παίχτες τους, παρά την πίκρα τους, παρότι δεν έπαιξαν καλά και ηττήθηκαν στο φινάλε μας έπεισε ότι το ποδόσφαιρο στην Αγγλία είναι πραγματικά στο σπίτι του, απλά δεν το ξέρουν!