Oύτε ο Λουτσέσκου μας δικαίωσε, ούτε οι παίκτες του ΠΑΟΚ. Ο Ρουμάνος κράτησε για το ματς με τη Λαμία Βαρέλα, Κάνιας, Πέλκα και Λημνιό, ενώ όλοι όσοι έπαιξαν στο Στάμφορντ Μπριτζ έδειξαν όχι τον καλύτερο, αλλά τον χειρότερο εαυτό τους, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις.
Είδαμε στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ πολλά βαριά κορμιά απέναντι στους ταχείς και ευέλικτους παίκτες της Τσέλσι. Χατσερίντι, Βέρνμπλουμ, Σάκχοφ, Ελ Καντουρί. Κανείς πιο ταχείς από τους τέσσερις που έμειναν εκτός 11άδας. Λες και ο Λουτσέσκου το έκανε επίτηδες για να μεγαλώσει την ποιοτική διαφορά που έτσι κι αλλιώς υπήρχε υπέρ της Τσέλσι. Και το ότι προς το φινάλε του αγώνα, όταν η συντριβή ήδη είχε έρθει, πέρασε στο ματς τον Βαρέλα και τον Πέλκα, έμοιαζε με κακόγουστο ανέκδοτο.
Οι παίκτες, από τη δική τους πλευρά, έχασαν τα αυγά και τα καλάθια. Σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε (και θα ήταν πολύ λογικό να θέλουν) να δειγματίσουν τον εαυτό τους, ήταν αξιολύπητοι. Ο Μάτος και ο Κρέσπο συναγωνιζόντουσαν σε λάθη, ο Σάκχοφ, ο Μαουρίσιο και ο Ελ Καντουρί… δεν υπήρχαν. Μαζί τους και ο Πρίγιοβιτς, που, με δεδομένη την αδυναμία της ομάδας να σταυρώσει μια επίθεση της προκοπής, μοιραίο ήταν να εξαφανιστεί.
Ο Χατσερίντι ήταν βέβαιο ότι θα ταλαιπωρηθεί και ήταν αρκετή η πρώτη φάση στην οποία χρειάστηκε να επέμβει για να αποδειχθεί αληθινή αυτή η βεβαιότητα. Πάντως, κακά τα ψέματα, για την άδοξη αποβολή του Ουκρανού, τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο Μάτος.
Σε πολύ χαμηλά επίπεδα και ο Βέρνμπλουμ, που ούτε για μια στιγμή έδειξε ότι είναι ένας παίκτης κλάσης με πλούσιες παραστάσεις, εμπειρία και έντονη προσωπικότητα. Είχε, όμως, ο Σουηδός τη δικαιολογία ότι δεν έπαιξε στη θέση του, καθώς «έγινε» στόπερ μετά την αποβολή του Χατσερίντι.
Ο Πασχαλάκης, που έχει μερική ευθύνη στα τρία πρώτα γκολ, έκανε ό,τι μπορούσε για να περιορίσει την πανωλεθρία. Ο Ζαμπά προσπάθησε φιλότιμα και, αν μη τι άλλο, δεν εκτέθηκε χάρη στην ταχύτητά του. Ο Βιειρίνια στάθηκε αξιοπρεπώς, με όπλο τη δεξιοτεχνία και την εμπειρία, που συνθέτουν την ποιότητά του. Αυτοί οι τρεις ήταν οι εξαιρέσεις, ας προσθέσουμε και τη διάθεση που είχε ο Ουάρντα, αλλά αποδείχτηκαν ελάχιστοι για να αποτρέψουν την αγωνιστική ανυπαρξία της ομάδας, η οποία «κατόρθωσε» να βγάλει το ματς με… μηδέν τελικές προσπάθειες στην εστία.
Βέβαια, υπάρχει το ελαφρυντικό της αποβολής παίκτη με το ξεκίνημα σχεδόν του αγώνα. Όταν μένεις με 10 από το 7’ με αντίπαλο την Τσέλσι στην έδρα της, παύεις να πιστεύεις στο θαύμα. Η ψυχολογία σου πέφτει και το να πάρεις θετικό αποτέλεσμα γίνεται, από δύσκολο, περίπου αδύνατο. Σύμφωνοι. Τότε, όμως, περιμένεις να δεις προσπάθεια. Περιμένεις να δεις λίγη αντίδραση. Περιμένεις από την ομάδα, αλλά και από τον κάθε παίκτη ξεχωριστά, να δείξουν την προσωπικότητά τους. Στο Στάμφορντ Μπριτζ δεν είδαμε τίποτε. Είδαμε μόνο τους καταπληκτικούς οπαδούς του ΠΑΟΚ να δίνουν ρεσιτάλ στην κερκίδα. Ευτυχώς ήταν αυτοί εκεί για να υποστηρίξουν το προφίλ της ομάδας τους στα μάτια της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Και για να δώσουν ένα μάθημα στο ίδιο το παοκτσήσδικο οπαδικό κίνημα: Ετσι πρέπει να εκδηλώνεται πάντα. Μόνο έτσι.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (1/12)