Όταν οι οραματιστές ενός εθνικού σχεδίου, συνυφασμένου με τη λευτεριά της Θεσσαλονίκης ίδρυσαν τον όμιλο Φιλόμουσων το 1899 άρχιζε ουσιαστικά και η μετέπειτα ένδοξη ιστορία ενός πολυδιάστατου συλλόγου με το όνομα Ηρακλής, ο οποίος έμελλε να διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο και σε επίπεδο εντελώς διαφορετικό. Συγκεκριμένα ο όμιλος αρχικά δεν ήταν αθλητικός σύλλογος, αλλά ένα εντευκτήριο γραμμάτων και μουσικής.
Το 1903, τα μέλη του αποφάσισαν να εντάξουν στις δραστηριότητες τους τον αθλητισμό. Δημιούργησαν ένα γυμναστήριο και ίδρυσαν τμήματα κολύμβησης και ποδηλασίας. Ωστόσο, ήταν το ποδόσφαιρο, ένα νέο άθλημα εκείνης της εποχής, που «έκλεψε τις καρδιές» των αθλητών. Το πρώτο επίσημο παιχνίδι διεξήχθη στις 23 Απριλίου του 1905, αλλά στη συνέχεια ο σύλλογος άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Τρία χρόνια αργότερα, το 1908, ημερομηνία-ορόσημο για τον Ηρακλή, όλα άλλαξαν. Ο σύλλογος συνεργάστηκε με την ομάδα «Ολύμπια» και η συνένωση των δυνάμεων τους είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση ενός Ημιθέου.
Σήμερα ο Ηρακλής συμπληρώνει τα 110 χρόνια της ίδρυσής του . Και ο λαός του θα το γιορτάσει. Όπως κάνει κάθε χρόνο. Γιατί θέλει να θυμάται. Ποτέ δεν ξεχνά. Τι κι αν πέτρινα χρόνια δημιούργησαν τείχη στα όνειρα του. Ο κόσμος κάποτε θα τα γκρεμίσει. Κάποτε θα ξεχυθεί στους κάμπους των θριάμβων, όπως κάποτε. Γιατί η ιδέα του Ηρακλή, ως ιδέα αιωνόβια και βάλε δεν κατέρρευσε ποτέ, δεν αλλοτριώθηκε ουδέποτε. Γι αυτό συναρπάζει και φλέγει όσους την τοποθετούν κατάσαρκα στη θέση της καρδιάς τους. Ποιος δεν συγκλονίστηκε, δεν σπαρτάρησε πριν δυο βδομάδες περίπου όταν στην τηλεόραση αντίκρυσε έναν άνθρωπο σκληροτράχηλο που πέρασε τόσα και τόσα στη ζωή του, τον Γιώργο Ορφανίδη, σχεδόν να καταρρέει σαν ψιθύριζε δακρύζοντας: «ο Ηρακλής είναι ό,τι καλύτερο απέκτησα στη ζωή μου, μετά τα εγγόνια μου».
Πραγματικά, ο κάθε Ηρακλειδέας πιστεύει ότι είναι το σημαντικότερο περιεχόμενό τους ο Ημίθεος, το κέντρο του κόσμου, γι’ αυτό και θεωρεί ότι όσα συμβαίνουν έχουν αυτόν για στόχο. Αυτή η στάση προκαλεί δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις και συχνά αναγκάζει τους άλλους να αποφεύγουν τους «παρεξηγησιάρηδες» ή να είναι τόσο προσεκτικοί και συγκρατημένοι, ώστε οι σχέσεις μαζί τους δεν είναι αυθεντικές. Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι η έλλειψη γνησιότητας και η μοναξιά. Ο Ηρακλής ο σημερινός (εκπροσωπούμενος από τον κόσμου του) πράγματι καταλήγει μόνος, μακριά από τους άλλους, προτιμώντας να βόσκει τα βόδια του Αμφιτρύωνα, όπως εκείνος ο αρχαίος και δοξασμένος συνώνυμός του πρόγονος, ο ήρωας των ηρώων.
Για τούτο φίλοι μου σήμερα σπεύστε να διατρανώσετε και να ανανεώσετε την πίστη στον νέο Ηρακλή και την απόφασή σας πάντα να θυμάστε ποιος ήταν στο παρελθόν, ώστε να πολεμήσετε να επανέλθει παρόμοιος στο παρόν και να συνεχίσει έτσι στο μέλλον. Αυτή είναι η τεράστια δύναμη που βρίσκεται στη διάθεση σας, κι αν δεν την αξιοποιήσατε ως τα τώρα είναι επειδή δεν την έχετε συνειδητοποιήσει. Έτσι, καταλήγετε να την αφήνετε κυριολεκτικά έρμαιο των εξωτερικών συνθηκών, που δίνουν την εντύπωση πως τη διαμορφώνουν και τη διαφεντεύουν.
Εκχωρείτε, την προσωπική σας δύναμη δίχως καν να έχετε επίγνωση αυτής της κατάστασης και, παρ’ όλα αυτά, ζείτε με την ψευδαίσθηση ότι εσείς είσαστε τα αφεντικά της ζωής σας. Τέλος οι ψευδαισθήσεις όμως. Κι η ευκαιρία σήμερα, αναλογιζόμενοι , τιμώντας τη γέννηση του, είναι μια. Αυτογνωσία χρειάζεται και αγώνας για να στηθεί ορθός ξανά ο Ηρακλής.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (29/11)
