Ενα από τα εντυπωσιακότερα ντέρμπι της τελευταίας 20ετίας ήταν αυτό στο «Κλεάνθης Βικελίδης» μεταξύ δύο ομάδων που -με τα σωστά και τα λάθη τους- προσπάθησαν κι έπαιξαν κανονικό ποδόσφαιρο.
Πριν από το πρώτο σφύριγμα του Ιταλού διαιτητή, υπήρξαν διάφορα ζητούμενα, όπως για παράδειγμα η ετοιμότητα των ποδοσφαιριστών που προέρχονταν από τραυματισμούς, αλλά και ο τρόπος αντιμετώπισης του παιχνιδιού από πλευράς Αρη με δεδομένη την επιλογή του Ερέρα να επιστρέψει στο 4-2-3-1. Ο ΠΑΟΚ, άλλωστε, δεν είχε λόγο να προχωρήσει σε αλλαγές δεδομένου πως προερχόταν από έξι συνεχόμενες νίκες.
Το γκολ του Ματέο Γκαρσία στα πρώτα δευτερόλεπτα έδωσε... φτερά στους γηπεδούχους, ωστόσο από την άλλη ανέδειξε και τη διαφορά προσωπικότητας, καθώς αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο 15’ όπου ο Αρης ήταν ανώτερος και «πάτησε» περιοχή σε πέντε περιπτώσεις, το διάστημα 15’-45’ ανήκε απόλυτα στον ΠΑΟΚ. Οι φιλοξενούμενοι βρήκαν τον τρόπο να κυκλοφορούν την μπάλα γρήγορα και σωστά, έβαλαν στη... μέση τον Μπάσα (σ.σ. αδύναμος κρίκος) και εκμεταλλεύτηκαν τα μέγιστα την αναγκαστική αποχώρηση του Βέλεθ.
Η είσοδος του Σόουζα έκανε την άμυνα του Αρη να τα... χάσει και προσέφερε στο πιάτο αρκετές καλές προϋποθέσεις στον ΠΑΟΚ. Σε μία εξ αυτών ήρθε η ισοφάριση, σε μια φάση που ανέδειξε την την έλλειψη συγκέντρωσης που χαρακτήριζε τον Τζανακάκη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του χθεσινού παιχνιδιού.
Γεγονός είναι, επίσης, ότι ο Αρης βρήκε εντυπωσιακά μεταμορφωμένος προς το καλύτερο στο β’ μέρος. Η σχεδόν (αναγκαστική) είσοδος του Ματίγια, του έδωσε τη δυνατότητα να ελέγξει το χώρο του κέντρου και να δημιουργήσει τρεις εξαιρετικές στιγμές (σουτ Ντιγκινί, πέναλτι Γιουνές, σουτ Γκάμα). Ο ΠΑΟΚ βγήκε... σώος και αβλαβής από το 30λεπτο πίεσης του Αρη, έφερε το παιχνίδι στα δικά του μέτρα και αφού πρώτα «προειδοποίησε» με την κεφαλιά του Μάτος, βρήκε το γκολ της νίκης με τη συνεργασία δύο παικτών που ήρθαν από τον πάγκο του (Ουάρντα-Καντουρί), προτού αυτή καταλήξει στον Πρίγιοβιτς.
Σημείωση; Λίγες στιγμές πριν ο ΠΑΟΚ βγει στην αντεπίθεση και βρει την άμυνα του Αρη σε ανισορροπία για να σκοράρει, ο Ντιγκινί βγήκε μπροστά κι ενώ είχε την επιλογή του Ναζλίδη στα αριστερά, προτίμησε να τελειώσει μόνος του τη φάση.
Είναι η διαφορά φιλοσοφίας που λέγαμε... Και κατ’ επέκταση, βέβαια, και η «τιμωρία» από το ποδόσφαιρο που μπορεί να γίνει πολύ σκληρό...