Ο περσινός μπροστάρης του Ημιθέου, ο πρώτος σκόρερ και επιθετικός ηγέτης του Χρήστος Ρόβας, ήταν εκείνος που πριν ο διαιτητής χρήσει τον σκληροτράχηλο Εθνικό νικητή,σκόραρε στο τελευταίο λεπτό της παράτασης δίνοντας έτσι το δικαίωμα στην ομάδα του να προκριθεί στα πέναλτι. Οπως και έγινε. Ο Ρομάνο αστόχησε με παρέμβαση ίσως του Βοσνιάδη και ο Ηρακλής πέρασε, έστω δια πυρός και σιδήρου από το «Ελ Πάσο» με σκορ (στα πέναλτι) 10-9.
Οτι και να πεις αυτή είναι πραγματικότητα. Μια ομάδα που ξεκίνησε μα άλλο πρόσωπο, με Μπαξεβάνο προπονητή, με προοπτικές ενός κάποιου επενδυτή και χωρίς δεύτερο σχεδιασμό και κάπου στο μεσοδιάστημα η έλευση του Μυροφορίδη έφερε τα πάνω κάτω μοιραία η αρχή δεν μετριέται από το πριν, αλλά από τώρα. Και αυτό το τώρα είναι η εικόνα που είδαμε χθες.Μια ομάδα δηλαδή που ακόμη βρίσκεται σε στάδιο δημιουργίας. Χωρίς αρχή και τέλος, σχεδόν ερασιτεχνική σε αντιδράσεις εννοείται και οχι νοοτροπίας.
Αυτή είναι μια άλλη υπόθεση, Ο Εθνικός δικαίωσε τη φήμη του σκληρού καρυδιού και παρότι έπαιζε με δέκα παίκτες από το 31' «εξαφάνισε» στην κυριολεξία τον Ηρακλή, του οποίου παίκτες δυστυχώς επικοινωνούσαν ποδοσφαιρικά μόνο με... e-mail. Από μακριά δηλαδή κι αγαπημένοι. Με λίγα λόγια οι συγκεκριμένοι κυανόλευκοι παίκτες μπορεί ως άτομα να θεωρούνται ξεχωριστοί, εντούτοις σαν ομάδα μάλλον θα χρειαστούν πολλά γυρίσματα του ήλιου για να συστήνονται μέσα στο γήπεδο ως σύνολο κοινών σκοπών και στόχων. Να λένε μια καλημέρα αδελφέ ως οικογένεια και όχι ως ξένοι. Άρα; Υπομονή. Το νερό θα μπει στ΄ αυλάκι και θεωρείται βέβαιο πως η χθεσινή εικόνα θα είναι μια ανάμνηση έστω και εφιαλτική.