Και μου ήρθε φίλοι μου ένα τραγούδι παλιό, παμπάλαιο σαν όλους εμάς τους αρχαίους Ηρακλειδείς που έτυχε να ζήσουμε εποχές αλλοτινές, τότε που η ομάδα έγραφε τη λαμπρή ιστορία της, ιστορία που σήμερα ξεφτίζεται ως φύλλα φθινοπωρινά από δέντρο γιγάντιο μα γηρασμένο, προειδοποιώντας για ένα βαρύ χειμώνα και περεταίρω «αποκαθηλώσεις» οσονούπω. Μερακλώθηκα ως εθίστε αναπολώντας που δεν έπρεπε, γιατί χρόνος δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω. Το παρόν αδυσώπητο μοιράζει λευκές σελίδες στους σημερινούς παίκτες για να γράψουν τη δική τους ιστορία.
Κάπνισα κάνα δυο τσιγάρα σκέφτηκα να βγω λαύρος κατά πάντων κι ύστερα το μετάνιωσα γιατί μού ήρθαν στο νου λέξη-λέξη οι στίχοι του λαϊκού άσματος που τραγούδησε κάποτε ο Πάνος Γαβαλάς αντάμα με τη Ρία Κούρτη. Βέβαια ο αξέχαστος αυτός λαϊκός βάρδος μιλούσε για γυναίκα, αλλά ταιριάζει γάντι στα όσα θέλω να γράψω. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου βασανίζομαι με σένα μα χαλάλι σου. Κάθομαι κοντά σου γιατί σ’ αγαπώ και ας υποφέρω κι ας καρδιοχτυπώ, μα και να φύγω μακριά σου δεν μπορώ. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι κι η αγκάλη σου παιδεύομαι με σένα μα χαλάλι σου». Φυσικά ο νταλγκάς ολονών αφορά τον Ηρακλή, γι αυτόν μίλησα προηγουμένως.
Οπότε φυλακή τω στόματί μου, (αν και χθες όσοι βρέθηκαν στην Πάτρα τα έψαλλαν στους παίκτες και τον Μυροφορίδη δικαίως) που λέει, ώστε να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στην ομάδα ή να ανασκουμπωθεί ή τελικά να παραδώσει το πνεύμα πρόωρα. Τελεία και παύλα Γιατί μετά κι από την ήττα άντε πέστε μου τι έμεινε να ανιστορηθεί μετά τα όσα προηγήθηκαν και χθες ξανάδαμε κάτι «κουρασμένα» παλικάρια να υποτάσσονται άνευ όρων στην όχι και τόσο ανώτερη Παναχαϊκή. Της οποίας μάλιστα μεσοβδόμαδα, ο προπονητής της Σωκράτης Οφρυδόπουλος «Το παιχνίδι με τον Ηρακλή δίνει 3 βαθμούς, είναι σημαντικό παιχνίδι. Ποτέ δεν είναι ευνοϊκό να πετυχαίνουμε την αντίπαλη ομάδα με αλλαγή προπονητή. Δεν είναι ευνοϊκό αλλά εμείς το έχουμε υπολογίσει , το έχουμε προσθέσει στα πλάνα μας». Ετσι περιμέναμε χθες να επαληθευθεί ο Σωκράτης Οφριδόπουλος και οι κυανόλευκοι να προστατέψουν τουλάχιστον τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο, τον δικό τους προπονητή ,να προσπαθήσουν κάπως περισσότερο, να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν πριν το παιχνίδι και φυσικά, όπως προείπα να γράψουν τη δική τους ιστορία. Μα πώς να τη γράψουν. Και άντε «φάγαμε» τον Βοσνιάδη. Τρόπος του λέγειν βέβαια, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και ήρθε ο Ελευθερόπουλος, ο οποίος χθες έκανε ότι μπορούσε να κάνει ως τεχνικός. Από εκεί και πέρα οι παίκτες δεν έπραξαν το ανάλογο.
Αραγε φταίνε στο μέγεθος της ευθύνης που τους ανήκει; Όχι επιμένω. «Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» υπενθυμίζει ο σοφός λαός ,δίνοντάς μου την ευχέρεια να δικαιολογήσω μερικώς τη χθεσινή… σωματική «απροθυμία» της πλειονότητας των παικτών του Ηρακλή, για το λόγο ότι πια δεν χωρούν επισημάνσεις ή «κραυγές» μιας και τα είδαμε όλα σε μόλις τέσσερις αγωνιστικές και βγάλαμε απαξάπαντες τα συμπεράσματά μας. Ο δρόμος είναι μακρύς κι επειδή η απόσταση από το ζενίθ στο ναδίρ, ελαχιστοποιήθηκε, ελλοχεύει ο κίνδυνος, απλά, η ομάδα να ψάχνεται και ίσως να οδεύει γι αλλού από κει που στόχευε, αρκεί κανείς να ρείξει μια ματιά στη βαθμολογία. Σκληρή οπωσδήποτε διαπίστωση αλλά ρεαλιστική πέρα για πέρα. Και όσο για το τραγούδι, ένα έχω να πω. Κάποτε κι οι μεγάλες αγάπες μετατρέπονται σε οργή και σε καταστάσεις μίσους, εάν και εφόσον οι… ερωτευμένοι καταλάβουν τελικά πως κάποιοι πήγαν να πουλήσουν έρωτα στη δική τους αγαπημένη. Εν προκειμένω στον Ηρακλή.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (19/11)
