Στην Ελλάδα, η τελευταία τετραετία δεν προσφέρεται για οτιδήποτε συνιστά φιλικό, δίπλα ή κοντά σε γερμανικό προϊόν. Δεν έχω στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι έπεσε η κατανάλωση στα λουκάνικα Φρανκφούρτης εξ αυτού κι όχι ελέω κρίσης, αλλά φαντάζομαι ότι ακόμη κι αυτή η Κλόντια Σίφερ δε θα συγκέντρωνε πολλές ψήφους προτίμησης σε μια άτυπη κόντρα με τις μοντέλες της κλάσης της.
Τα πάντα είναι ζήτημα timing. Θυμηθείτε την ίδια σκηνή πριν από δέκα χρόνια. Την Ελλάδα με τα γεμάτα πορτοφόλια (ΟΚ εκείνα με τα δανεικά τέλος πάντων), που φουσκώναμε σα γύφτικα σκεπάρνια από υπερηφάνεια γιατί θα διοργανώναμε τους τέλειους Ολυμπιακούς Αγώνες και που αναγκάσαμε ολόκληρο κόσμο να παραμιλά. Και να θυμίσω τη Γερμανία εκείνης της εποχής. Μιας εποχής της άκρατης λιτότητας, που οι αυξήσεις στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων έμεναν στο μηδέν, που η εθνική τους ομάδα αντιμετωπιζόταν με χλεύη και ειρωνεία γιατί αποκλειόταν από τη φάση των ομίλων του Euro χάνοντας από τα δεύτερα της Τσεχίας και που λίγο αργότερα ο «Κάιζερ» Μπεκενπάουερ ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας, απευθύνονταν στον προπονητή της Ελλαδάρας (και) πρωταθλήτριας Ευρώπης Οτο Ρεχάγκελ για να αναλάβει τη δική τους εθνική, τρώγοντας πόρτα!
Ένα χρόνο αργότερα, ρίχναμε 18 πόντους διαφορά στη Γερμανία, στον τελικό του Eurobasket Βελιγραδίου, εξακολουθούσαμε να απολαμβάνουμε τις δάφνες από τις επιτυχίες σχεδόν παντού: Μέχρι και το 12άρι του γερμανικού κοινού στη Eurovision «πανηγυρίσαμε» και η κ καλλίπυγος Παπαρίζου τρίτωσε το «ευρωπαϊκό» καλό για την Ελλάδα. Τότε τα socialmedia ήταν στα σπάργανα, εκείνη ακριβώς την εποχή αυτός ο «διαολεμένος» Ζούκερμπεργκ αποφάσισε να ιδρύσει το facebook. Και όπως οτιδήποτε δημιουργεί την επανάσταση στην τεχνολογία, ο νόμος δράσης κι αντίδρασης προκαλεί και τη δικτατορία του.
Κι αυτήν την δικτατορία του διαδικτύου την βίωσε ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος ο οποίος τόλμησε να συγχαρεί μέσω της προσωπικής ιστοσελίδας του τους Γερμανούς για την κατάκτηση του Μουντιάλ. Αν το έκανε πριν από δέκα χρόνια το σίγουρο θα ήταν ότι στα σχόλια, οι Ελληνες χρήστες, θα τον «αγαπούσαν» περισσότερο από ό,τι ασφαλώς θα τον σέβονταν. Σήμερα, στα σχόλια βλέπεις ότι τελικώς, δε μάθαμε τίποτα από την καταστροφή της τελευταίας τετραετίας.
Η ανωτερότητα της ομάδας του Λεβ σ’ αυτό το συγκεκριμένο Μουντιάλ ερμηνεύτηκε περίπου ως συνομωσία της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ για να κυριαρχήσει στον κόσμο, το γκολ του Γκέτσε ως χαριστική βολή του Σόιμπλε στους Ελληνες χαμηλοσυνταξιούχους. Κι ο Σωκράτης που μετά το γκολ επί της Κόστα Ρίκα αποθεώθηκε ως σουπερστάρ και άξιος πρεσβευτής του ελληνικού ποδοσφαίρου σε ένα ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σαν το γερμανικό, χλευάστηκε, λοιδορήθηκε και χαρακτηρίστηκε έως και γερμανοτσολιάς!
Επειδή, τη δικτατορία του FB δεν την αναγνωρίζω ούτε ως παράπλευρη απώλεια μιας αέναης μάχης του marketing και της διαχείρισης φήμης, δεν αναρωτιέμαι όπως αρκετοί συνάδελφοι αν με τέτοιες πρακτικές «υπάρχει ελπίδα». Αλλωστε, κανείς δεν μπορεί να με πείσει ούτε επί εποχής Ρεχάγκελ, ούτε στη σημερινή εποχή της ατέρμονης μισαλλοδοξίας ότι ο γερμανικός ποιμενικός δεν είναι το πιστότερο ζωντανό στον κόσμο. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν με καμιά κυβέρνηση της Μέρκελ. Και με καμιά δικτατορία του facebook…
