Το πανηγύρισα το γκολ του Ροντρίγκες έντονα. Ήταν μία νίκη που προσωπικά εγώ την είχα μεγάλη ανάγκη, γιατί βλέποντας τα ίδια λάθη συνεχώς με είχε πάρει από κάτω. Το πανηγύρισα έστω κι αν ο ΠΑΟΚ που θέλω να βλέπω δεν είναι αυτός της μίας βραδιάς. Θέλω να υπάρχει διάρκεια.
Η ομάδα είναι στο παιχνίδι πλέον και νομίζω πως το μυαλό της θα πρέπει να είναι στον αγώνα της Τούμπας και όχι στο Μπακού. Το δύσκολο δεν είναι να μη χάσει η Φιορεντίνα, αλλά να κερδίσει η ίδια. Συμπληρώνει δύο χρόνια από την τελευταία εντός έδρας νίκη σε αγώνα ομίλου, απέναντι μάλιστα στη ξακουστή Ντιναμό Μινσκ.
Πάντα στα προσπάθεια ανάλυσης μίας μεγάλης νίκης περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου. Και εγώ πλέον μετά από αρκετές τέτοιες, μέσα μου έχω απαντήσει στο γιατί ο ΠΑΟΚ είναι ομάδας της βραδιάς και όχι της σεζόν. Είναι καθαρά ποδοσφαιρικό θέμα. Ο ΠΑΟΚ έχει αλλοιώσει την έννοια ενός δεμένου γκρουπ. Θα βρει μία μεγάλη βραδιά και θα σταθεί σε αυτή. Δεν είναι ένα γκρουπ που έχει συνέχεια, που έχει συναίσθημα, που έχει τα βασικά συστατικά μίας ομάδας που εξελίσσεται. Είναι μία ομάδα που αλλάζει συνεχώς και δεν προλαβαίνει να ωριμάσει.
Ας μη σταθούμε στα ονόματα. Ελάχιστη σημασία έχουν. Ακόμη και ξένος να είσαι, όταν περάσουν τα χρόνια και είσαι σε μία ομάδα, δημιουργείται ένα συναίσθημα έντονο για αυτή. Ο ΠΑΟΚ προχθές, είχε αρχηγό τον Λέοβατς του 1,5 χρόνου στην ομάδα. Μία λεπτομέρεια που λέει όμως πολλά για το πώς λειτούργησε το κλαμπ.
Ήταν και ο βασικός λόγος της ένστασης μου το καλοκαίρι με συγκεκριμένες αποχωρήσεις. Είναι η εικόνα μίας ομάδας που δεν προλαβαίνει να γίνει ομάδα.
Ξέρω πως στο κοινό αρέσουν οι μεταγραφές, όμως ο ρόλος μου ως ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ είναι να σταθώ με σθένος κατά αυτής της τακτικής. Γιατί ουσιαστικά δεν προσφέρει τίποτα στον ΠΑΟΚ, πλην κάποιων μεγάλων βραδιών. Αραιά και που μέσα στα χρόνια.