Ο ΠΑΟΚ είναι στρωμένη ομάδα, με αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι της. Το ξέρουμε εδώ και αρκετό καιρό, το έχουμε πιστώσει στον Βλάνταν Ίβιτς. Στα τελευταία παιχνίδια, στο τέλος του 2016 και την αρχή του 2017, αποδεικνύεται ότι είναι και ένα σύνολο που εξελίσσεται. Που βάζει νέα στοιχεία στον τρόπο που αγωνίζεται. Για να το κάνουμε πιο απλό. Μέχρι και πριν λίγες εβδομάδες βλέπαμε τον ΠΑΟΚ να επιτίθεται σχεδόν μόνο από τα άκρα. Στα τελευταία ματς, έχει παραγωγή φάσεων και από τον άξονα.
Ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ βγάζει πλέον ενενηντάλεπτα, δείχνει ότι πατά γερά στα πόδια του και αυτό το εισπράττει με κάθετες πάσες και πολλή κίνηση από τον άξονα. Χθες, ειδικά που είχε και τον Τσίμιροτ συμπαραστάτη, αυτό φάνηκε πολύ έντονα. Οι δύο μέσοι του ΠΑΟΚ ήταν πολύ ορεξάτοι, μόνιμος μπελάς για την άμυνα του Λεβαδειακού.
Το μόνο που δεν μπόρεσαν να δώσουν ήταν το γκολ. Αυτό το έφερε ο Πέλκας από τον πάγκο. Το πρώτο του στο Πρωτάθλημα, αλλά στην τέταρτη μόλις συμμετοχή του. Στοιχείο που βάζει έναν έντονο προβληματισμό για το πώς χρησιμοποιείται από τον Βλάνταν Ίβιτς. Προφανώς ο Σέρβος τεχνικός θα του δώσει ακόμη περισσότερο χρόνο συμμετοχής από εδώ και στο εξής. Είναι κάτι που το κατέκτησε ο ίδιος με την απόδοσή του.
Και ειδικά χθες, προσέθεσε στο συνολικό σκεπτικό και μία άλλη παράμετρο. Την κοινή παρουσία του στην ενδεκάδα με τον Μπίσεσβαρ. Ο Σουριναμέζος ως οργανωτής και ο Πέλκας ως κρυφός φορ να δίνει λύσεις στο σκοράρισμα. Πολλά μπορεί να στηρίξει κανείς πάνω σ’ αυτό το δίδυμο. Ακόμη και ένα σκεπτικό για έναν διαφορετικό σχηματισμό. Όμως, αυτό είναι κάπως πρόωρο ακόμη. Ας μείνουμε στο ότι, χθες, το πείραμα που έγινε για πρώτη φορά πέτυχε και αξίζει να το δούμε και μία επόμενη κόντρα σε έναν πιο ανταγωνιστικό αντίπαλο. Υπάρχουν, άλλωστε, αρκετά ματς που ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να είναι άκρως επιθετικός.
