Ακόμη μία απώλεια, δύο πεταμένοι βαθμοί στα σκουπίδια και επικοινωνιακή προσπάθεια να πείσουν εμάς και τα μάτια μας πως η βελτίωση έρχεται. Μαζί με την ελπίδα του Τσίπρα…
Ο ΠΑΟΚ δούλεψε δύο εβδομάδες χωρίς αγώνες, απέκτησε παίκτες υψηλής ποιότητας και η αισιοδοξία επέστρεψε λογικά στον κόσμο. Ο καθρέφτης, όμως, θα είναι πάντα το γήπεδο και αυτός φανέρωσε όλες τις ασχήμιες του Δικεφάλου.
Η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου, τουλάχιστον αυτή που παρατάχθηκε στη Ριζούπολη, έχει αδυναμίες που θα της κοστίσουν πολλούς βαθμούς (ήδη 4). Απίστευτη αδυναμία να βρει την πρώτη ψύχραιμη πάσα από την άμυνα με τον Βαρέλα που μαζί με τον Κρέσπο έκαναν λάθος στην πίεση που άσκησε ο Απόλλων και όχι η Μπάρτσα. Ο Κάνιας δεν έχει την ποιότητα να προωθήσει γρήγορα την μπάλα στην επίθεση ενώ πλέον δεν είναι και καλύτερος του Κάτσε για παράδειγμα ανασταλτικά. Και φυσικά υπάρχει αυτός ο Λέοβατς…
Ο Κροάτης που φαίνεται πως έχει τρομερά κακή ψυχολογία επιτρέπει ακόμα και σε ομάδες με δέκα να αμυνθούν χωρίς να έχουν αριθμητικό μειονέκτημα απλά γιατί παίζει… αυτός. Ο Μάντζιος ζήτησε από τους παίκτες του να κλείσουν την αριστερή πτέρυγα της άμυνάς τους και να αφήσουν ελεύθερο τον Λέοβατς να κάνει ότι θέλει. Ελεύθερος, μόνος αλλά τελείως ακίνδυνος είτε να απειλήσει ο ίδιος είτε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να το κάνουν οι συμπαίκτες του.
Οι κραχτές αδυναμίες, όμως, δεν ισορροπούνται και από κραχτές δυνατότητες. Ο φιλότιμος Τζάλμα δεν μπορεί να σκοράρει, ο Μπίσεσβαρ (ο ποιοτικότερος όλων) δεν προσφέρει καθόλου αμυντικά, ο Πρίγιοβιτς είναι ένα εξαιρετικό σέντερ φορ αλλά και συνάμα βαρύ που δεν μπορεί να δημιουργήσει. Και είναι ακόμα ο Πέλκας, ο Μακ, ο, ο, ο...
Τους νεοαποκτηθέντες που έκαναν ντεμπούτο δεν χρειάζεται να τους κρίνουμε. Είναι πολύ νωρίς και το κυριότερο μπήκαν να βοηθήσουν μια ομάδα χωρίς πλάνο. Αυτό που πρέπει, πάντως, να εξεταστεί, είναι, αν πέρα της δεδομένης τους αξίας, μπορούν να είναι και ηγέτες. Γιατί και τέτοιους χρειάζεται ο ΠΑΟΚ…
Όχι δεν ξεχάσαμε τον κύριο Λουτσέσκου. Του σκληρά εργαζόμενου προπονητή όπως όλοι ομολογούν. Και αυτό γιατί η κριτική προς αυτόν είναι εύκολη. Αρχίζει και τελειώνει στην άποψη πως τον Μπίσεσβαρ σε αγώνα που είναι στο 0-0 και θέλεις να τον κερδίσεις απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει δέκα παίκτες, δεν τον βγάζεις ΠΟΤΕ. Ούτε αν είναι κουρασμένος, ούτε αν εκείνη την ώρα του βγαίνει η ψυχή. Δεν βγαίνει, τέλος.