Το φετινό θαύμα που ακούει το όνομα Ηρακλής ολοκληρώθηκε χθες με μια αγχώδη, αλλά δίκαια πέρα ως πέρα, νίκη επί του περιέργως «νευρικού» υπερέχοντα στα σημεία κατοχής Απόλλωνα Παραλιμνίου.
Το 1-0 που γράφτηκε με το «καλημέρα» από τον Χρήστο Ρόβα προδιέθεσε τους παρόντες στο Καυτανζόγλειο πως η μπουγάδα θα απλωνόταν εύκολα και γρήγορα στα μανταλάκια. Απαντες γελάστηκαν και η επική αμυντική μάχη που έδωσαν οι κυανόλευκοι στα βασανιστικά τελευταία λεπτά του αγώνα για να κρατήσουν το υπέρ τους σκορ ανάγκασε τον κόσμο να τρώει μουστάκια, νύχια και ν΄ ανάβει δεύτερο τσιγάρο ενώ το πρώτο σιγόκαιγε ακόμη.
Με τη λήξη οι παίκτες του Ηρακλή σωριάστηκαν στο χορτάρι και δεν έλεγαν να σηκωθούν. Η εμφανής κούραση του δευτέρου ημιχρόνου, όταν ο Απόλλων πίεζε στο μισό γήπεδο επιζητώντας την ισοφάριση (άραγε γιατί όταν του δόθηκε η ευκαιρία να νικήσει τον Τηλυκράτη στην έδρα τους), η οποία λίγο έλλειψε να έρθει στο 48΄ ύστερα από εκτέλεση φάουλ από τον Τάκα και κεφαλιά του Μερεσιώτη στο δεξί δοκάρι του Αμπάρη. Μέχρις εκεί όμως.
Ακαρπη η τεχνητή υπεροχή των φιλοξενουμένων ( αφού ο Ηρακλής παραχωρούσε τον χώρο λόγω τακτικής) παρ’ όλες τις επιθετικές προσθήκες που επιχείρησε ο προπονητής τους. Πέραν του δοκαριού και ένα ή δυο σουτ στο πουθενά τίποτε το ανησυχητικό για τον Αμπάρη. Αντίθετα ο συνάδελφός του αντίπαλος τερματοφύλακας, ο Γουναρίδης, παρά τη φαινομενική υποχωρητικότητα των κυανόλευκων χρειάστηκε να επιστρατεύσει τις ικανότητές του, τουλάχιστον τρείς φορές και να αποσοβήσει σίγουρα τέρματα. Με αυτά και αυτά και αφού οι κυανόλευκοι δεν «καθάριζαν» το παιχνίδι, πέραν της κούρασης τους πλάκωσε και το άγχος.
Ετσι γίναμε μάρτυρες ενός συγκλονιστικού φινάλε, στη διάρκεια του οποίου οι κουρασμένοι ήρωες από κάθε άποψη έδιναν αμυντικές μάχες για να κρατήσουν Ο διαιτητής Θεοδωρόπουλος διέκοψε έτσι για τα μάτια προφανώς τον αγώνα επειδή οι φίλαθλοι στην πλειονότητά τους τα έριχναν χοντρά σε ΕΠΟ και βέβαια σε Γραμμένο για το δώρο που έκανε, όπως και οι μπαγάσηδες της Λίγκας να μη το ξεχνάμε, στον Παναθηναϊκό. Α όλα κι΄ όλα δια το ηθικόν μέρος του πράγματος, απαγορεύονται οι ύβρεις σε ευυπόληπτα πρόσωπα καθότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα και ουχί οίκος ανοχής, όπου ο καθείς μπορεί να ικανοποιεί τις ανομολόγητες ανάγκες του. Ετσι σκέφτηκε ο κ. Θεοδωρόπουλος.
Όπως έτσι σκέφτονται κι οι ντεμέκ καπεταναίοι του γι αυτό το πράμα, το ποδόσφαιρο δηλαδή, προσδιορίζοντας ως άθλημα, ένα όντως μπορντέλο ,τρομάρα τους. Τέλος πάντων ο ρέφερι έκανε το κομμάτι του, ο Γραμμένος πιθανώς θα του απονείμει τα εύσημα «μπράβο σου για την σθεναρά προσήλωσή στου στους κανονισμούς και τον νόμο» και άλλα τέτοια φαιδρά κι όλα καλά, όλα ωραία. Μπερεκέτ που λένε οι γείτονες και κουμπάροι μας. Τι κάθομαι όμως και ασχολούμαι με τον κόπρο του Αυγεία, όταν έχω να πω χίλια δυό γι αυτήν την πολύπαθη ομάδα.
Τον Ηρακλή ρε γαμώτο. Αυτόν που δεν έστρεψε και το άλλο μάγουλο, σύμφωνα με τη δόλια χριστιανική προτροπή υποταγής στους ισχυρούς, για σφαλιάρα και ανταποδίδει. Τον Ηρακλή που κατόρθωσε αν και κάτι θολό, μια απροσδιόριστη μεταφυσική δύναμη, μέσω αυτών που ανέλαβαν το περασμένο καλοκαίρι να την μετατρέψουν σε υπαρκτή δυναμική ,ικανή να μετατρέψει ένα την τελευταία στιγμή επιστρατευμένο ασκέρι σε φανατικούς πιστούς στρατιώτες του Ημιθέου.
Γεγονός που αποδείχθηκε περίτρανα χθες όταν με περίσσευμα ψυχικό άντεξαν και παρέμειναν στην κορυφή με το αγέρι της δικαίωσης να τους δροσίζει μέτωπο και κορμί και να τους συγχαίρει σε στιλ ρεμπέτικο κι αντρίκιο.
