Ο Βοσνιάδης παραιτήθηκε και τη θέση του πήρε ένας παλιός γνώριμος, ένας παίκτης πρώην του Ηρακλή, ο οποίος στο σύντομο διάστημα παραμονής του στην ομάδα κατόρθωσε το ακατόρθωτο σχεδόν. Να αγαπηθεί τόσο, όσο κάποιος από του γεννησιμιού του… «γαλαζοαίματος». Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, ο οποίος από χθες ανέλαβε και επίσημα τα καθήκοντά του, έχοντας να αντιμετωπίσει τα… ρημάδια μιας απρόσμενης καταιγίδας που έφερε τα πάνω-κάτω στην κυανόλευκη οικογένεια.
Για ποιο λόγο; Γιατί ξάφνου έπιασε φρενίτιδα τον κοσμάκη, έτσι στα καλά των καθουμένων και άρχισε να τα βλέπει όλα μαύρα; Μα υπάρχει λόγος . Σοβαρός. Εντάξει τα φέσια ατέλειωτα ( από τους καιρούς του Παπαθανασάκη) και τα παπέλια μετρημένα μιας και οι ταγμένες χορηγίες χάθηκαν κάπου στα μισά του δρόμου προς τη Μίκρα, αλλά νισάφι. Καταχνιά μες το αναγεννησιακό κατακαλόκαιρο του συλλόγου που να πάρει, με την ομάδα να θυμίζει μαδημένο απ τις κάργες τσαμπί.
Πως ο φίλαθλος να σκεφτεί θετικά. Πώς να πει δεν βαριέσαι εγώ εκεί, ντουγρού, δεν βγάζω τις παρωπίδες. Ο Ηρακλειδέας μάτια μου είναι από άλλη πάστα. Δεν μασάει ταραμά. Εδώ κάτι έτρεχε, ήθελε να μάθει επιτέλους και κάποιος έπρεπε να του το πει.. Απ΄ εδώ κι απ εκεί μαθαίνει κάποια πράγματα, τα οποία στην αρχή δεν τα δέχεται, λέει α σιχτίρ κι ύστερα όταν βγαίνουν ορισμένα αληθινά, μπορεί και από συγκυρίες μουρλαίνετε. Όμως εδώ χρειάζεται το κρύο αίμα. Χρειάζεται ένα χαμηλότονο διάλειμμα και μια επαναφορά στην προτέρα κατάσταση, την αρχική της δοξασίας, αλλά με χούγια εντελώς διαφορετικά. Ρεαλιστικά προ πάντων και άκρως αναλυτικά.
Είδατε χθες τον Εργοτέλη. Κουδούνι έκανε τον ΠΑΟΚ. Αμ ο Απόλλων Λάρισας; Από ποιόν όμως να περιμένει ο Ηρακλής την κίνηση «συμφιλίωσης» και προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα που τείνει διαμορφωθεί με την έλευση του Ελευθερόπουλου, παρόντος του Μυροφορίδη και την ενεργό ανάμειξη του Θεοδωρίδη, του οποίου ο ρόλος, όπως ισχυρίζονται κακόβουλα και ύποπτα, οπωσδήποτε, κάποιοι «περιφερειακοί» των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ, θα είναι κάτι μεταξύ καρότου και μαστιγίου για τον Παύλο, σχόλια ανήκουστα και υποβολιμαία.
Από τον κόσμο φυσικά , τον κύριο εκφραστή μιας λαϊκής, σίγουρα, απαίτησης, που αναζητούσε πραγματικούς οραματιστές, που θα έδιναν βάση στην πραγματικότητα μιας αέναης κοινής πίστης και όχι σε θαύματα ή ίντριγκες . Μια νέα ώθηση προς τον στόχο της ανόδου. Μιας ανόδου, η οποία δεν θα στηρίζεται ούτε στα αναθήματα, μήτε στις δεήσεις , μήτε στις απαιτητικές, όσο και εκβιαστικές παροτρύνσεις του τύπου «ο Ηρακλής ανήκει στην Α΄ ‘Εθνική» ,αλλά στα πάση θυσία αποτελέσματα και φυσικά στα κουκιά. Τους βαθμούς τουτέστιν.
Τα γεγονότα λοιπόν ραγδαία και ανατρεπτικά έφεραν και τις τελευταίες εξελίξεις , εξαιτίας της κατάρρευσης των μυθευμάτων, όπως αποδείχθηκε, περί μιας ισχυρής ομάδας, περίπου λαίλαπας που θα σάρωνε τα πάντα στο διάβα της, με τη γαλαντόμο συνδρομή και του Βασιλειάδη οποίος έταζε λαγούς με πετραχήλια μαζί με τους εδώ παρατρεχάμενους του, κι όταν έφτασε η ώρα, αλληθώρισε, όπως κι όλο το συνάφι των πολιτικών, προς… ανατολάς με τα περισσότερα, όπως πιστεύουν, ψιφαλάκια . Ναι φίλοι μου αυτός θα είναι ο μελλοντικός πονοκέφαλος του Τομ .
Το οικονομικό, μιας και οι ξελιγωμένοι του προηγούμενου ιδιοκτησιακού καθεστώτος, μόλις μυρίστηκαν «φαϊ» πέσανε με τα μούτρα… και με τον Βασιλειάδη δυστυχώς μόνο να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο, αλλά και τον έκπληκτο (λες και δεν γνώριζε) αναφέροντας το μέγιστο πρόβλημα του Ηρακλή που θα το έλυνε στο πιτς φιτίλι.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (15/11)
