Αποκλειστική συνέντευξη της μικρότερης γιατρού (νοσηλεύτριας) των ποδοσφαιρικών γηπέδων της Πιερίας (με καταγωγή από τον Άνω Αγιάννη) στον Κολίτση Νίκο και στο Metrosport.gr
Δεν έχω καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Έβλεπα ότι οι ποδοσφαιριστές πέφτουν και φωνάζουν συνέχεια. Τελικά δεν είναι τόσο δραματικό, αλλά το κάνουν οι ίδιοι να φαίνεται έτσι. Υπάρχουν περιπτώσεις που θα χρειαστεί η παρέμβαση του γιατρού, αλλά είναι πιο περιορισμένες. Στις πιο πολλές περιπτώσεις η κλήση του γιατρού υποκρύπτει σκοπιμότητα των ποδοσφαιριστών. Οι ποδοσφαιριστές μπορεί να έχουν άλλη αντιμετώπιση, όταν θα με δουν να είμαι εδώ, αλλά δεν υπάρχει διαφορά, όταν θα χρειαστούν τη βοήθειά μου στο γήπεδο.
Από τη στιγμή που μπήκαν και γυναίκες στο χώρο της διαιτησίας έχει μειωθεί η ένταση και λειτουργούν πυροσβεστικά. Είναι άλλο να μιλάς σε άντρα και άλλο σε γυναίκα, γιατί καλώς ή κακώς υπάρχουν στερεότυπα. Έχουν αλλάξει πάντως κάποια πράγματα από το παρελθόν.
Το ποδόσφαιρο δε θα μπορούσε ν' αποτελέσει πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης για μία νοσηλεύτρια, παρά μόνο ερασιτεχνικά. Είναι όμως μία πολύτιμη εμπειρία η παρουσία μου στους αγώνες και μία σημαντική προϋπηρεσία, γιατί τα επείγοντα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, ιδίως σε κάποιον που θέλει ν' ασχοληθεί με το επάγγελμα που έχει σπουδάσει. Προσωπικά θέλω ν' ασχοληθώ με το αντικείμενο των σπουδών μου και αυτό είναι ένα κομμάτι για να με βοηθήσει να συνεχίσω.
Μου αρέσουν τα επείγοντα. Είμαι άνθρωπος της δράσης. Εκείνη τη στιγμή προσφέρεις και βοηθάς και προσπαθείς να σώσεις κάτι που μπορεί να είναι θέμα λεπτομέρειας και δευτερολέπτων. Έχει μεγάλη διαφορά ένα περιστατικό επείγον μ' ένα αντίστοιχο περιστατικό σε μία κλινική.
Η νοσηλευτική συνδέεται με τον αθλητισμό στο στάδιο της άμεσης παρέμβασης και της φροντίδας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παρακολουθήσει γυναικείο αγώνα ποδοσφαίρου, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι γυναίκες λειτουργούν λιγότερο υποκριτικά από τους άνδρες.
