Βράδυ της 9ης Ιουλίου του 2006, Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου και ο Φάμπιο Γκρόσο σκοράρει στο τελευταίο κρίσιμο πέναλτι της ομάδας του απέναντι στη Γαλλία και εκατομμύρια Ιταλοί ξεχύνονται στους δρόμους της χώρας για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Μουντιάλ.
Βράδυ 13ης Νοεμβρίου, στάδιο «Σαν Σίρο» και αποδοκιμασίες για τον αποκλεισμό της Ιταλίας από τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά από 60 χρόνια. Μέσα σε 11,5 περίπου χρόνια από την απόλυτη καταξίωση, στην παταγώδη αποτυχία, σε κάτι που πάντα θεωρούνταν αυτονόητο. Ή μήπως όχι. Το… «καμπανάκι» είχε χτυπήσει καιρό τώρα για την «Σκουάντρα Ατζούρα» που μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2006 στη Γερμανία, εμφανίζεται απροετοίμαστη στα δύο επόμενα Μουντιάλ. Το 2010 δεν κάνει ούτε νίκη στην Νότια Αφρική και πάει από νωρίς… σπίτι της, ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και 4 χρόνια μετά στη Βραζιλία, αφού με μόλις 1 νίκη μένει εκτός διοργάνωσης από νωρίς. Δεν έβλεπαν οι Ιταλοί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ή δεν ήθελαν να το δουν; Η αλήθεια είναι πως η πρόκριση στον τελικό του Euro 2012 ενδιάμεσα είχε… χρυσώσει κάπως το χάπι, αλλά τα σημάδια έδειχναν πως η ομάδα έχει πρόβλημα.
Ο κορεσμός και η διαχείριση του υλικού
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ακούστηκε στα Μέσα ενημέρωσης της Ιταλίας και γράφτηκε από πολλούς, πως αυτή η ομάδα είναι κορεσμένη. Ναι, ο Μπουφόν είναι στα 39, ο Μπαρτσάλι στα 36, ο Κιελίνι και ο Ντε Ρόσι στα 34. Αλλά είναι μόνο αυτοί που έφταιξαν και η ομάδα έμεινε εκτός Μουντιάλ; Όταν πέρυσι το καλοκαίρι ο Αντόνιο Κόντε αποφάσιζε να αφήσει την εθνική Ιταλίας για λογαριασμό της Τσέλσι, πολλοί ήταν αυτοί που απόρησαν με την επιλογή του Τζιανπιέρο Βεντούρα. Ενός προπονητή της λεγόμενης «παλαιάς κοπής», στα 69 του χρόνια, καμία σχέση με τον Κόντε, ένα γυρολόγο των ιταλικών γηπέδων, που δεν είχε να επιδείξει απολύτως τίποτα στην προπονητική του καριέρα, παρά κάποιο έργο τα τελευταία 5 χρόνια στην Τορίνο. Ο Βεντούρα προσπάθησε να προχωρήσει σε μια ριζική ανανέωση, καλώντας στην ομάδα παίκτες που δεν είχαν αγωνιστεί στο παρελθόν, έφερε νέες ιδέες και νέα συστήματα τα οποία πολλές φορές η ομάδα δεν μπορούσε να αφομοιώσει. Κι όμως ο ίδιος επέμενε. Η Ιταλία όχι μόνο δεν κατάφερε να ανταγωνιστεί την Ισπανία, από την οποία έχασε εύκολα με 3-0 στη Μαδρίτη, αλλά λίγο έλλειψε να κινδυνέψει να μείνει και εκτός των μπαράζ, αν δεν μάζευε στο φινάλε τον απαραίτητο για αυτήν αριθμό βαθμών. Και μάλιστα σε όμιλο με Αλβανία, Ισραήλ, Σκόπια και Λίχτενσταϊν, όχι απέναντι σε κάποιον ιδιαίτερα δύσκολο αντίπαλο. Έτσι φτάσαμε στα δύο παιχνίδια με αντίπαλο τους Σουηδούς και η ομάδα δεν μπορούσε να απειλήσει, να επιτεθεί ορθολογικά. Οι Ιταλοί που κάποτε έβλεπαν τις εμπνεύσεις ενός Ντελ Πιέρο, ενός Τότι, ενός Πίρλο, τώρα έμεναν να κοιτούν αποσβολωμένοι τους Σουηδούς να τους αφήνουν εκτός Μουντιάλ μέσα στο… σπίτι τους.
Κράξιμο από τον ιταλικό τύπο
Καταπέλτης ήταν ο ιταλικός Τύπος για το «ναυάγιο» της εθνικής Ιταλίας, η οποία αποκλείστηκε από την τελική φάση του Μουντιάλ της Ρωσίας. Οι εφημερίδες της γειτονικής χώρας δεν χαρίστηκαν στον Τζιαν Πιέρο Βεντούρα, τον οποίον θεωρούν ήδη τελειωμένο, αλλά και στους ποδοσφαιριστές. Μόνο ο Τζίτζι Μπουφόν ξεφεύγει από τα «πυρά», μιας και ήταν το κύκνειο άσμα του και φυσικά δεν φέρει ευθύνη για τον αποκλεισμό. Ούτε στο γκολ που δέχτηκε στο πρώτο ματς φταίει, ούτε για το ότι η ομάδα του δεν σκόραρε σε δυο παιχνίδια.
«ΤΕΛΟΣ». Η Ιταλία χωρίς Μουντιάλ μετά από 60 χρόνια», είναι ο τίτλος της «Gazzetta dello Sport» που έχει στο πρωτοσέλιδό της τον Μπουφόν.
Η «Corriere dello Sport» γράφει: «ΕΞΩ ΟΛΟΙ. Η Ιταλία μετά από 60 χρόνια δεν πάει Μουντιάλ, δάκρυα για τους ατζούρι. Μπουφόν: «Συγχωρέστε μας». Φεύγει ο Βεντούρα αλλά δεν πρέπει να είναι ο μόνος».
Η «Tuttosport» έχει τίτλο «ΟΛΟΙ ΣΠΙΤΙ» και συμπληρώνει στο πρωτοσέλιδό της: «Η ντροπή δεν περιλαμβάνει μόνο τον Βεντούρα που δεν θα είναι πια ομοσπονδιακός τεχνικός αλλά όλο το σχέδιο. Ο δακρυσμένος Μπουφόν ανακοίνωσε το αντίο στην εθνική ομάδα».
Η εφημερίδα «La Stampa» γράφει: «Μία πτώση που δεν είχαμε δει σχεδόν ποτέ. Η Ιταλία γυρίζει πίσω 60 χρόνια. Αυτός ο αποκλεισμός είναι μεταξύ των χειρότερων αποτελεσμάτων της εθνικής μας ομάδας. Μοναδική παρηγοριά το γεγονός πως αν πηγαίναμε στο Μουντιάλ θα αποτυγχάναμε».