Ηταν ένα πολύ μεγάλο «στοίχημα» για τον Αρη το χθεσινό παιχνίδι με τον Λεβαδειακό. Οχι, βέβαια, επειδή οι Βοιωτοί συνιστούν μέγεθος ικανό να προκαλέσει... δέος, αλλά γιατί (παραδοσιακά) οι «κιτρινόμαυροι» είχαν τα... θέματά τους, ερχόμενοι αντιμέτωποι με must win παιχνίδια, όπως ήταν το χθεσινό.
Μπορεί η καθαρή νίκη με 2-0 σε μια πρώτη ανάγνωση να παραπέμπει σε μια άκοπη επικράτηση, ωστόσο κάθε άλλο παρά τέτοια αποδείχθηκε. Ο Λεβαδειακός -όπως τον περιμέναμε- αποδείχθηκε υψηλότερο και πιο διαβασμένο εμπόδιο σε σχέση με αυτά των Λαμίας και ΑΕΛ. Ταυτόχρονα, ο Αρης είχε να αντιμετωπίσει και το γεγονός ότι έχοντας δώσει εικόνα του τρόπου παιχνιδιού στις δύο πρώτες αγωνιστικές, έγινε ακόμη πιο προβλέψιμος, ειδικά για μια ομάδα που επέλεξε να ξεκινήσει μαρκάροντας στο δικό της 1/2, αλλά και να βγαίνει με μεγάλη ταχύτητα στην αντεπίθεση, με σημεία αναφοράς τους δύο ακραίους επιθετικούς της.
Είναι γεγονός, επίσης, ότι σε σχέση με τις δύο πρώτες αγωνιστικές, -ίσως λόγω υποτίμησης του αντιπάλου- οι παίκτες του Αρη δεν έδειξαν τον ίδιο ζήλο στις αλληλοκαλύψεις και στα μαρκαρίσματα, αφήνοντας, έτσι, αρκετούς κενούς χώρους και δημιουργώντας καταστάσεις ανισορροπίας στις περιπτώσεις που οι Βοιωτοί έβγαιναν στην αντεπίθεση. Το πρόβλημα εστιάζεται στην έλλειψη αμυντικής προσήλωσης της τριπλέτας των μεσοεπιθετικών, που αρκέστηκαν αποκλειστικά στα επιθετικά καθήκοντα, φανερώνοντας... ψήγματα του ταλέντου τους, τα οποία, βέβαια, με τέτοιους αντιπάλους αποδεικνύονται αρκετά.
Φτάνει, όμως, με τα αρνητικά. Υπάρχει, άλλωστε, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο που αποτελεί αφορμή για αισιοδοξία και ενθουσιασμό στον Αρη. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά, το γεγονός ότι έκανε το «3 στα 3» χωρίς να... μαγέψει με την απόδοσή, ειδικά, μάλιστα, στο χθεσινό παιχνίδι. Αν λοιπόν αυτός ο (εμφανώς) ανέτοιμος Αρης, κερδίζει ακόμη και στις κακές (ή αν προτιμάτε, απλώς, μέτριες...) ημέρες, τότε που μπορεί να φτάσει αν ανεβάσει απόδοση κι αν επίσης μπουν στην εξίσωση όλα τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα;