Κάπου φάνηκε… έστω και προς στιγμή, ότι η υπόθεση της «Νέας Τούμπας» έχασε τη δυναμική που εξέπεμπε, με τα διακινούμενα σενάρια να αναφέρονται σε εμπλοκές που παρουσιάστηκαν ξαφνικά και από το πουθενά,με συνέπεια η κεκτημένη εκ των πραγμάτων ταχύτητα της ολοκλήρωσης όλων σχεδόν των χρονοβόρων διαδικασιών να ανακοπεί, προκαλώντας κατά συνέπεια ανησυχία και προβληματισμό.Τη στιγμή λοιπόν που όλοι συζητούσαν για την πιθανή ημερομηνία που «οι μπουλντόζες θα ξεκινούσαν», ήρθε μια… κάλμα απροσδόκητη, συνοδευόμενη από μια έντονη φημολογία εμπλοκής… με άρωμα πολιτικής. Οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν με την περίεργη βραδυπορία της επιτροπής του Καυταντζογλείου, του οποίου την εποπτεία είχε ο περιβόητος Υφυπουργός Αυγενάκης, ήταν το καλύτερο προσάναμμα για να ανάψει μια φωτιά, που όμως δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν βασική αιτία για να ακυρωθεί η τεράστια και πετυχημένη προσπάθεια από πλευράς ΠΑΟΚ, αλλά και του Δήμου (Ζέρβας) και της Περιφέρειας (Τζιτζικώστας), που εξαφάνισαν με εντυπωσιακό τρόπο όλα τα εμπόδια και περιόρισαν τις διαδικασίες σε λογικά επίπεδα.
Δεν θα μείνω στις τελευταίες δηλώσεις του Πρωθυπουργού, που δικαιολογημένα θα μπορούσε κανείς να τις βάλει σε ένα πλαίσιο προεκλογικό. Θα προχωρήσω ένα βήμα παρακάτω, κρίνοντας σαν στόχο υπεράνω όλων τη «Νέα Τούμπα», για να καταθέσω στη συνέχεια την άποψη μου, η οποία υποστηρίζει ότι επιβάλλεται πάση θυσία να μην σταματήσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο η πίεση και η προσπάθεια προς πάσα κατεύθυνση, ώστε το θέμα της «Νέας Τούμπας» να παραμείνει ψηλά στην κορυφή της ατζέντας, όχι μόνον της ασπρόμαυρης οικογένειας και των εκατοντάδων χιλιάδων υποστηρικτών του λαοφιλέστατου συλλόγου, αλλά και της όποιας Κυβέρνησης επιλεγεί «μεθαύριο».
Επί του προκειμένου θα κάνω αντίστοιχα κι ένα βήμα πίσω, για να θυμίσω πως την θρυλική Τούμπα το 1959 την εγκαινίασε ένας Πρωθυπουργός που ανήκε σε διαφορετική πολιτική παράταξη, από εκείνη του τότε προέδρου και πατριάρχη της προσφυγιάς Γιώργου Χαραλαμπίδη και του αποκαλούμενου σιδηρού προέδρου Δημήτρη Δημάδη. Ο σεβασμός προς τον ΠΑΟΚ ήταν τεράστιος. Τα κομματικά κριτήρια δεν φτουρούσαν μπροστά του. Με εντολή του τότε Πρωθυπουργού, η στρατιωτική ΜΟΜΑ δούλευε μέχρι νύχτα για να μπουν τα θεμέλια του «θαύματος της προσφυγιάς», όπως τότε είχε χαρακτηριστεί η αστραπιαία μεταστέγαση του ΠΑΟΚ, μετά την έξωση από το «Σιντριβάνι».
Το έχω πει και το έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν.
Ο ΠΑΟΚ αποτελεί μια τεράστια – παγκόσμια – αγκαλιά, μέσα στην οποία χωράνε όλοι όσοι πιστεύουν στα… «τέσσερα γράμματα», με ότι σημαίνει αυτό. Στο ίδιο γήπεδο αγκαλιάζονται αποθεώνοντας την ομάδα τους χωρίς να ρωτάνε ο ένας τον άλλον τι κόμμα είναι, εάν είναι πλούσιος ή φτωχός. Όσο και να επιχειρούν μερικοί να εκμεταλλευτούν το πάθος των ΠΑΟΚτσήδων για την ομάδα τους, δεν θα το πετύχουν ποτέ. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο. Στην Τούμπα θα δεις το οπαδικό κορεό να έχει όλα τα χρώματα. Κόκκινο, μπλε, πράσινο, γκρίζο που εκπροσωπούν Κομουνιστές, Δεξιούς, Αριστερούς, Κεντρώους, Σοσιαλιστές, περιθωριοποιημένους και οτιδήποτε άλλο ζει και κινείται στον χώρο της πολιτικής. Συνοψίζοντας και επιστρέφοντας στο τι επιβάλλεται να γίνει και μάλιστα κατεπειγόντως, επισημαίνουμε ότι απαιτείται η αναζωπύρωση όχι μόνο του ενδιαφέροντας αλλά και όλων των διεργασιών, που για τον οποιοδήποτε λόγο φαίνεται πως έχουν σταματήσει.Η ολοκλήρωση ενός ιστορικού στόχου, ενός ακόμη οράματος και θαύματος της προσφυγιάς όπως είναι η κατασκευή της «Νέας Τούμπας», θεωρείται και είναι υπεράνω όλων των άλλων που έχουν σχέση με τα μεγαλόπνοα επενδυτικά σχέδια του Ιβάν Σαββίδη.
